آلوچه خانوم

 






Saturday, April 16, 2011

پسرکم برای قصه شنیدن سخت گیر شده. به هر قصه ای نمی خندد. هر کتابی را دوست ندارد. من هم شب ها نیستم یا بودنم آن قدر نیست که کتابی بخوابیم با هم. این است که می ترسیدم از خواندنش.

سی سال رفته از اولین خواندنش. کلاس اولم تمام شده بود و میان ردیف کتاب های صورتی که پشتش عکس آن مرد عینکی سیبیلو بود با آن کلاه پشمی عجیب، کتاب جلد سفیدی چشمک می زد و وسوسه ات می کرد به خواندن. یادم نمی رود آن همه هیجان و آن همه سوال و خیال آن شب را که نمی دانم کی خواب آمد و مرا برد از میان آن همه گیجی. یادم نمی رود چقدر شبیه خودش بود و چقدر از یادت نمی کند و رهایت نمی کرد آن ماهی سیاه کوچولو. یادم نمی رود آن سالهای سخت که نزدیک ترین خبر پشت در، برنگشتن نزدیک ترین ها بود، خیال ماهی سیاه کوچولو و خنجری از جنس تیغ گل ها و رسیدن به رود و دریا تنها راه آرام شدن بود تا خواب ...

با هم به شوخی و خنده قصه آدی و بودی خواندیم و خندیدیم و حرص خوردیم از گیجی شان و رندی بابا درویش. نیمه شب رسیده بود و وقت خوابم و خوابش خیلی گذشته بود. دست که انداخت به گردنم برای خواب، آرام گفتم: یک قصه دیگر هستی؟ چشمانش برق زد که هستم. گفتم این یکی خنده دار نیست. جدی است. شاید خوشت نیاید. گفت بخوان. آرام از دهانم در رفت: این بهترین قصه من بوده وقتی سن تو بودم. انگار که تا به حال چیزی نخوانده ام خفه و به زمزمه شروع کردم: شب چله بود. ته دریا ماهی پیر دوازده هزار تا ...

میان قصه ها معمولاً زیاد سوال می کند. بیشتر کلمه ها را ساده هم می کنم تا بفهمد. بی توقف و آرام و کلمه به کلمه خواندم و پیش رفتم. جا به جا فقط می پرسیدم فهمیدی؟ بی آن که سر بردارد از کتاب سر تکان می داد که فهمیدم. با هم از آبشار پریدیم و از کفچه ماهی ها و قورباغه و خرچنگ رد شدیم و رسیدیم به مارمولکی که چسبیده بود به گرمای سنگ زیر آفتاب. حلقه شده بودم از پشت دور بازویش و دستش را گرفته بودم و کتاب پیش رویمان. ماهی سیاه کوچولو خنجر را که گرفت انگار چیزی پرت شد از سی سال پیش. نفسش را نگه داشت و پرسید: مرغ سقا با این خنجر می میرد؟ خندیدم و قصه را ادامه دادم. صدایم کم کم در می آمد و رفتیم تا رود و مرغ سقا و ماهی خوار. غرق شده بود در بوی دریا و کشیدن تور ماهی گیر و غرق شده بودم در نفس های کودکی خودم که به سرم برگشته بود و به آغوشم ریخته بود.

خواندیم تا "اما از ماهی سیاه کوچولو هیچ خبری نشد و تا به حال هم هیچ خبری نشده..." . نگران نگاهم کرد. چیزی نپرسید. مثل ماهی پیر نگاهش کردم و گفتم حالا وقت خواب است. شب بخیر... . بوسیدمش برای خواب های خوب و رفتم به خیال شبی که کتاب سبکی توی دستم سنگینی می کرد و یک دنیا سوال توی سرم. به ماهی کوچکی که نمی ترسید و می رفت. به دریا که هر چقدر شنا می کردی سرت به هیچ دیواری نمی خورد. سر خم کردم به صورتش که ببینم خوابش سنگین شده یا نه. لازم نبود دستم را بگیرد تا بفهمم هنوز بیدار است، با آن چشم ها که می درخشید در تاریکی. پرسید ماهی سیاه کوچولو مرد؟ گفتم من هم نمی دانم. خودت چه فکر می کنی؟ گفت دریا دیگر ماهی خوار ندارد؟ گفتم حتماً دارد. گفت: شک نکن ماهی سرخ صبح راه می افتد به طرف دریا. گفتم شک نکن. خندید و چشم هایش را بست و بی هوش شد.

دیشب پسرک هفت ساله ای با من تا صبح خواب ماهی سیاه کوچولو و دریا می دید. پسرک کوچکی که چیزی از قصه صمد و ارس نمی داند. پسرک کوچکی که سبز را از سرخ بیشتر دوست دارد و آرزویم برایش این است که همیشه این گونه باشد.

 فرجام | 10:14 PM 








Monday, April 11, 2011

دنگ همان عاشقی است که می‌رود

در صفحه‌ی "درباره‌ی‌ ما" وب‌سایت رسمی دنگ شو اینطور گفته شده : " دنگ شو" در دستور زبان فارسی یک جمله‌ی امری‌ست و معنی کردن‌ش کاری بیهوده است .. هیچ است ...

من نمی‌دانم "دنگ شو" را می‌توان معنی کرد یا نه؟ اما می‌دانم , می‌شود با آن‌ها دنگ* شد نه به امر, که با کمالِ میل! بس که ماه‌اند , همانی هستند که در این روزگار جایش خالی بود, بدجوری ! این را بعد چیزی نزدیک به هشت ماه سر کردن با صدا و نوایشان می‌گویم. گوشه‌ی روزهای خوب و بدتان را می‌گیرند . حال‌تان را – هر طور که باشید – برایتان معنی ‌می‌کنند . همانی می‌شوند که لازم دارید بشنوید . خودشان می‌گویند "دنگ شو می‌خواهد که هرچه هستی‌ را رها کنی‌ و دنگ بشوی" و این کار را می‌کنند.
ماه آخر تابستان برای اولین بار شنیدم‌شان , صدای تابستان‌م شدند. پاییز با " شیراز, چل ساله"شان به مستیِ گذشت , زمستان‌ با دنگ شو آسان‌تر گذشت شاید, و حالا دنگ شو در بهار یک حال دیگر دارد. این‌ها را از من باور کنید و به "دنگ شو" گوش کنید , سر از حالِ خودتان در می‌آورید .

.
.
.


* دنگ گاهی مست است گاه دیوانه
گاهی رند است گاه پاک باخته
گاهی بالاست گاه خسته
گاهی‌ خاموش است گاه صدا
گاهی‌ عاشق است گاهی‌ بیمار
گاهی‌ بوسه است گاهی‌ آغوش
گاهی‌ آرام است گاه آتش
دنگ همان خوشحالی‌ است که می گرید
همان عاشقی است که می رود
همان مرده‌ای است که زنده می‌کند
همان آرامی است که پاره می‌کند
همان آبی‌ است که به آتش می‌کشد
دنگ همان آوازی است که زن می‌خواند ، به یاد شب‌های داغ عاشقی
مرد می شنود و عاشق می شود ، کودک می شنود و به خواب می رود


تعاریفِ بالا از صفحه‌ی درباره‌ی ما, وبسایت رسمی دنگ‌شو برداشته شده, ویدیوهایشان را هم می‌توانید همان‌جا ببنید, عمرن بتوانید تصمیم بگیرید صدای کدام تک خوانِ اصلی را بیشتر دوست دارید "سپنتا مجتهدزاده" که قدیمی‌ترها را خوانده و در ابتدا همراه‌شان بوده, یا " امید نعمتی" که این اواخر با آن‌ها میخواند.

 AnnA | 12:29 PM 












فید برای افزودن به ریدر


آلوچه‌خانوم روی وردپرس برای روز مبادا


عکس‌بازی


کتاب آلوچه‌خانوم


فرجام




آرشیو

October 2002
November 2002
December 2002
January 2003
February 2003
March 2003
April 2003
May 2003
June 2003
July 2003
August 2003
September 2003
October 2003
November 2003
December 2003
January 2004
February 2004
March 2004
April 2004
May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 20009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
June 2011
July 2011
August 20011
September 2011
October 2011
November 2011
December 2011
January 2012
February 2012
March 2012
April 2012
May 2012
June 2012
July 2012
August 20012
September 2012
October 2012
November 2012
December 2012
January 2013
February 2013
March 2013
April 2013
May 2013
June 2013
July 2013
August 2013
September 2013
October 2013
November 2013
December 2013
January 2014
February 2014
March 2014
April 2014
May 2014
June 2014
July 2014
August 2014
September 2014
October 2014
November 2014
December 2014
January 2015
February 2015
March 2015
April 2015
May 2015
June 2015
July 2015
August 2015
September 2015
October 2015
November 2015
December 2015
January 2016
February 2016
March 2016
April 2016
May 2016
June 2016
July 2016
August 2016
September 2016
October 2016
November 2016
December 2016
January 2017
February 2017
March 2017
April 2017
May 2017
June 2017
July 2017
August 2017
September 2017
October 2017
November 2017
December 2017
January 2018
February 2018
March 2018
April 2018
May 2018
June 2018
July 2018
August 2018
September 2018
October 2018
November 2018
December 2018
January 2019
February 2019
March 2019
April 2019
May 2019
June 2019
July 2019
August 2019
September 2019
October 2019
November 2019
December 2010
January 2020
February 2020
March 2020
April 2020
May 2020
June 2020
July 2020
August 2020
September 2020
October 2020
November 2020
December 2020
January 2021
February 2021
March 2021
April 2021
May 2021
June 2021
July 2021
August 2021
September 2021
October 2021
November 2021
December 2021
January 2022
February 2022
March 2022
April 2022
May 2022
June 2022




Subscribe to
Posts [Atom]






This page is powered by Blogger. Isn't yours?