آلوچه خانوم

Sunday, October 05, 2003

سلام عليکم . آقا ما ديگه پدر خانواده تشريف داريم و وقت وبلاگی نداريم . اما دلم تنگ شده بود اومدم يه سری بزنم برم . امروز 1 ساعت دير رفتم سر کار . درست لحظه آخر نی نی جان بابا شروع کرد به دلبری . به ازای هر ضربه ای که بهش ميزدی ( البته بشرطی که باهاش حرف هم ميزدی ) اونم يکی ميزد به جانونی . داشتم فکر ميکردم خدا رحم کنه که اين چه لوسی ميشه . احتمالا اولين شعری رو که ياد بگيره کل محل رو بخط ميکنه تا راضی بشه بخونه ... من از اين اتفاق , خدايی ميترسم . اما چند کلمه ای هم از پا قدم نی نی . احتمالا خبر داريد که بنده قرار است اين ترم بعد از 12 سال با گذراندن چند واحد آبگوشتی از جمله متون و انقلاب اسلامی فارغ التحصيل بشوم و در کمال تعجب خبری از گذراندن درس تخصصی جاويدان من يعنی رياضی نيست که نيست . اصلا انگار نه انگار من 95 واحد رياضی افتاده ام . آموزش دانشکده فرموده که اين درس شامل حال شما نميشود !!! ای خدا ! آخه تو چرا انقدر بزرگی قربونت برم ؟! در فاز دوم پا قدم , نی نی طی تماسی با برادر رهبر انقلاب مقدمات معافيت ما را از خدمت مقدس و منور و مشعشع و معطر سربازی فراهم نمودند که بدينوسيله از امپکس و نودال و خانواده محترم رجبی کمال تشکر را دارم . آقای خاتمی ياد بگير ! اينجوری فانوس نگه ميدارند ! در ضمن ساعات کار بنده از 2 ساعت در هفته به 14 ساعت در روز افزايش يافته و درآمد از يبوست خارج و رو به سهولت نهاده است . ايدون باد ! خلاصه که راست گفته هرکه گفته : هر آنکس که دندان دهد نان و فارغ التحصيلی و معافيت و کار و .... دهد . خانه را هم که رنگ مالی کرديم و تميز شد البته يک جاهای ما هم يک طورهايی شد تا تميز شد . با سپاس از علی و سعيد و البرز که آن کارهايی که برای نی نی کردند برای ننه هاشان هم عمرا" نمی کنند . شما حساب کنيد علی را با 120 کيلوی ناقابل وزن که مانند يک بالرين روی نردبان در حال سمباده کشيدن سقف است . يا سعيد که يک پا دل پيرو با دقت 75DPI است را بدهی رنگ آستری بزند . آقای البرز خان هم که بماند . خلاصه من از اين سه تا داداش کله پوک خودم راضيم خيلی زياد . دستشون و هر جای ديگرشون که درد گرفته درد نکنه . موکت مان را هم شستيم که به سلامتی شده سيرابی و کاملا از حالت دوبعدی خارج شده و از قوانين توپولوژی سه بعدی تبعيت ميکند و بقول آلوچه خانوم مثل لبه لازانيای تک ماکارون شده . اما گر صبر کنی ز لازانيا موکت سازی ! اما جدا" صحنه ای بود اين پهن کردن موکت .انگار که بخواهی يک توپ فوتبال پنچر رو روی زمين صاف کنی .دو روز فلانگيجه گرفته بودم که چه کنم .
آقای اميد خان هم که تشريفشان را بردند آلمان . حالا ممکنه خودش هم اين صفحه رو بخونه , ولی فدای سرم . بذار بگم . اولين باری بود که رفتم فرودگاه و از خداحافظی لحظه آخر جيم شدم . مسافرکه از اون پله برقی بی پدر و مادر بعد از تحويل گذرنامه ميره بالا و کل فک و فاميل اينطرف در يک فضای قابل رويت 50 سانتی که با خوش ذوقی ماموران فرودگاه تدارک ديده شده از سر و کول هم ميرن بالا تا برای آخرين بار برای هم دست تکون بدن و ... . نتونستم وايسم و ببينم . تموم اون شب رو دلقک بازی در آوردم و سر بسر همه گذاشتم . اما لحظه آخر رو بريدم . نديدمش که رفت و پشت اون ديوار گم شد. وايساديم تو فرودگاه تا بپره و بريم . اما اين لوفت هانزای خاک بر سر مگه راه ميافتاد؟ هی نوشت آخرين اعلان , منتظر باشيد, آماده پرواز تا آخرش بعد 45 دقيقه تاخير پريد که الهی به حق بيسمارک پرش بشکنه . اينم از اميد . برم بخوابم که صبح مکافات دارم .
راستی , اينقدر دختر دختر نکنيد . با کمال تاسف و تاثر به اطلاع ميرساند که خواب ديدم نی نی قربونش برم پسره و اين اگر درست باشد يعنی فاجعه زيست محيطی , يعنی آلودگی صوتی , يعنی سرسام , يعنی من به توان 2 , يعنی آلوچه خانوم خدا بدادت برسه با دو تا جانور تخس : نی نی بابا و بابای نی نی . بگذريم که اگر دختر هم باشه همچين فرقی نميکنه ! اما اگر ميخواهيد درباره پسر شدن نی نی ما تصور دقيق تری داشته باشيد حتما به کتابهای نيکلا کوچولو مراجعه کنيد . خدافظ شما

فرجام | 1:56 AM

Comments: Post a Comment