اين بهترين شب ايتاليايی من بود و بعد از بازی ايران – استراليا و ايران – امريکا خوش ترين شب فوتبالی ! با ايتاليای دوست داشتنی ... شب لاجوردی ... چقدر خوش گذشت ...
چقدر ايتاليا قشنگ بازی کرد . چقدر محکم ... با صلابت ... کيف کردم . ورزشگاه خوش يمن و بدون شکست دورتموند – البته بدون شکست بودن رو مطمئن نيستم – تبديل به جهنمی شد که کابوسش سالها با ژرمن ها باقی می مونه ... آی چه حالی می ده !
تمام بازی رو با قلبی مطمئن بدون کمترين نگرانی دنبال کردم . هر بار که سفيد پوشها به دروازه بوفون نزديک شدند گفتم عمرا شما اينکاره نيستيد ... اما دروغ چرا از پنالتی های بدشگون برای ايتاليا می ترسيدم .
ديدين عقل ليپی خيلی بيشتر از کيلينزمان می رسيد ؟ اين بچه هنوز نمی فهمه از روی سکو ها حتی اگه همه يکصدا تيمشو فرياد بزنند هم استرسی که خودش باعکس العمل های احمقانه اش به تيمش منتقل ميکنه خنثی نمی شه . عجب تعويض هايی کرد اين مارچلو ليپی ! آقای همخونه می گفت داره ريسک بزرگی می کنه تاکار رو قبل ازپنالتی ها تموم کنه و من باور نمی کردم که ايتاليا در جريان بازی گل بخوره اما نمی فهميدم ازکدوم روزنه گل زده خواهد شد با اون بازی بسته و فشرده ... که بالاخره شد . اونهم نه يکی دوتا ! جای هيچ حرفی باقی نموند .
آلمان تاحالا توی جام های جهانی از ايـتاليا نبرده بود و اينبار هم نبرد . سال 90 آلمان جام رو از ايتاليا به خونه برد و اينبار نوبت ايتالياست تاجام رو از آلمان به خونه ببره . اونهم دقيقا از چنگ آلمانها بگيره و بخونه ببره . آی چه حالی می ده !
* پی نوشت : اين تنها بازی ايتاليابود که من و آقای همخونه براش آرزوی مشترکی داشتيم . آقای همخونه منتظر انتقام آرژانتين بودند . اگر دوست نداشتن هميشگی فوتبال آلمان رو به حساب نياريم . راستی پريشب حرفهای هوشنگ نصيرزاده رو شنيديد ؟
* پی نوشت بی ربط : عکس قندی قندی رو عوض کردم . اينو ديروز ازش گرفتم . اين آخرين پينگ به همين علت اتفاق افتاد .