آلوچه خانوم

Wednesday, July 12, 2006

(بابت طولانی بودن این لینک من رو عفو کنید , حاصل یک ماه غیبته !)

سلام . فکر میکنم 1 ماهه که اینجا ننوشتم . از روز بازی با مکزیک که نوشته بودم خدایا کمک کن و فهمیدم خدا وبلاگ مارو نمیخونه ! که البته اشکالی نداره بالاخره راههای رسیدن به خدا زیاده . فوتبال اینقدر سهم بزرگی در زندگی من داره که همه میدونند در طول جام جهانی چه قدر بالا و پایین میشم . خیلی لحظات بود که دوست داشتم بیام و بنویسم . اما با خودم عهد کردم تا امروز صبر کنم .تا بعد از اوج هیجان . میخوام ازت یه سوال کنم وبلاگ شهر ! میخوام اگه میشه خودتم از خودت سوال کنی ! از تو آلوچه خانوم , آقای نقیبی,خورشید,کولی و... همه کسانی که لذت بردن از فوتبال رو بلدید. چقدر قبول دارید که حکومت ما ,رانندگی ما , محیط اداره ما وخیلی چیزهای دیگرما برشی و نمونه ای از کلیت خود ماست .

نمی خوام نصیحت کنم یا حرف قلمبه سلمبه بزنم . خودمن طبق فرمول بسیار ساده و احمقانه ای با فوتبال ملی روبرو میشم : بعد از ایران عزیز و احمق و بی لیاقتم شعارم اینه : تیم فقط برزیل , فوتبالیست فقط رونالدو . ملاک خوش آمدن و نیامدنم هم اینه : با ایتالیا بخاطر ماجرای پیراهن زیکو و جن تیله حال نمیکنم (1982) که بعدا در 1994 مورد عفو اینجانب قرار گرفته . از فرانسه بیزارم چون بدترین فینال عمرم را رقم زده در 1998. چشم ندارم زیدان را ببینم وقتی بخاطر گارفیلد خپلوی نازنین (رونالدوی سابق ) هواداری بارسا را به رئال مادر فلان فروختم و این همکچلوی کره خر دو سال تر زد به اعصابمون با اون بازیها و اون نتایج رئال و حالا جلوی برزیل ( و فقط جلوی برزیل ) واسه من مارادونا شده ودریبل سر پا میزنه و من مطمئنم که کار کار اینگلیساست . این از من که خیالتان راحت باشه که دارم در مورد چیزی حرف میزنم که بعیده کسی تفکرش از خودم بی منطق ترباشه .

اما وبلاگ شهر نازنین ! بعنوان یک خواننده و گاهی نویسنده حق بده که انتظار داشته باشم که برشی عاقلانه تر و دوست داشتنی تر از یک نمونه آماری در اتوبوس یا اداره جامعه من باشی . اگر قراره نقد فوتبال کنیم که نقد بر اساس علم و دلیل و تجربه قابل دفاع و انتقاده و بعیده کار به دری وری گفتن و جمله عاشقانه گفتن بکشه! اگر هم طرفداریم و داریم کری میخوانیم که بسم الله ! چی از این بهتر ؟ اما گمونم این هم قانونی داشته باشه ,اگر تا بحال پاتون به توپ هم نخورده احتمالا برنامه های ورزشی رودیدید که ؟ فوتبال که جای خود , آخر مسابقه فول کنتاکت هم بازنده و برنده دست میدهند و به هم تبریک میگند . گمون کنم ما ملت به اندازه کافی با داشتن اختلافهای فکری و عقیدتی و مادی و معنوی و ... دلیل برای جر دادن همدیگه داریم و نیازی به بهانه ای جدید مثل طرفداری از برزیل و ایتالیاو فرانسه و .. نباشه . تعصب بدترین درد و بزرگترین ویژگی ما ساکنان این کشوره . قرار نیست همه مثل هم فکر کنیم و اگر نکردیم بهم توهین کنیم .

یادمون نره دریک مسابقه یک برنده هست و یک بازنده . در یک جام یک پیروز هست و بقیه همه بازنده .شادی ایران و استرالیا رو یادتونه ؟ اگه خفت ایران وبحرین نبود , اگه غم ایران و قطر نبود بازهم ما اونروز جشن ملی داشتیم ؟ اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش حریف خانه و گرمابه و گلستان باش . ما قرارنیست فقط پشت سر برنده دایره دنبک بزنیم . تحمل غم شکسته که پیروزی رو شیرین تر میکنه . فریاد ایتالیا تحمل غم 24 سال شکست بود.
میدونم این تیم ملی ما خودش بی لیاقت بود . اما دوست داشتم در وبلاگستان میشد پیشنهاد کرد که بریم استقبال بازندگان , با یک پارچه بزرگ که " منتظریم جبران کنید بچه ها". تیم ملی آلمان رو ( مدرسه پیرمردهای سابق و مدرسه موشهای فعلی ) با حدود 100 درصد دقت دوست ندارم. اما صفا کردم از خودشون و مردمشون وقتی که 2 - 0 باختند و ضایع شدند و گریه کردند و بهم تعظیم کردند و از هم تشکر. شک نمیکنم که بعد از این صحنه این تیم سخت میبازه . انتظار ندارم ازفردا توی استادیومها موقع بازیهای لیگ عوض فحش خواهر و مادر پرچم ایران ببینیم . اما توی این دنیای مجازی که ماها خودمون ساختیم و شکلش دادیم و فعلا پلیس و رئیس و مدیر نداره میشه منتظر بود که بشه کری خوند تا آخر بازی و تبریک گفت و شنید بعد از بازی .

بعنوان یک برزیلی چشم ندارم جام اروپایی روببینم اما دلیل نداره به باقالی های لاجوردی پوش بخاطر چهارمین قهرمانی زیر این همه فشار و رسوایی تبریک نگیم . دفاعتون و مربی تون معرکه بود! فرانسه گلابی و مارمولک , اگه کاری که زیدان با برزیل کرد, رونالدینهوی خاک بر سر دندون خرگوش با شما میکرد , ما تا 4 سال زر میزدیم . لااقل ما رو خوب بردید. گورخرهای آبی و سفید موفرفری آمریکای جنوبی , با تمام انزجارم از کلودیو کانیگیا و گل آفساید 1990 , شما در این جام بهترین وزیباترین تابلوی فوتبال بودید . حیف شدید! آلمان صاحبخانه , با اون 4 تا بازیکن فنچول و اون مربی احساساتی و بی تجربه رسیدنتون به جمع 4 تیم یعنی نوعی قهرمانی . این تیم از رفاقت و اراده و نظم لبریز بود . و یادتون باشه ما برزیلیم , دارنده 5 جام جهانی . صاحب جوکابونیتویعنی نابترین فوتبال ( اگه خودمون به خودمون گند نزنیم )همونایی که جام ژول ریمه رو آب کردیم و فروختیم و نون خریدیم ! ما بد بازی کردیم و باختیم . اما برمیگردیم . این بار بهتر .2006 تموم شد اما کری خونی برای یورو 2008 و آفریقای 2010 شروع شد رفقا . همه خسته نباشید.

پی نوشت : بااین کامنتها ظاهرا لازم است توضیح بدهم که اولا مرحبا به من که بعد از یک صفحه نوشتن باید پی نوشت بگذارم که منظور من از این شبه ظنز و نصفه شوخی رد نفرت بود نه تبلیغ آن . دوما آفرین به خواننده ای که نصف وقتی را که صرف نظر دادن میکند را برای خواندن و فهمیدن همان مطلب صرف نمیکند . بابا جان ! من گفتم نفرتی که شما را به دعوای وبلاگی کشانده را میفهمم , ولی قبول ندارم . شاید از این کلمه نفرت زیاد استفاده کردم . ببخشید . ولی به جان مادرم یک N ام لذتی را که من از فوتبال میبرم , خیلی ها از کل زندگیشون نبرده اند . میگی نه قرار بذار گل کوچیک , پارک لاله. جهت اثبات حسن نیت کلمه های نفرت رو عوض کردم ولی کاش بجای این همه ابراز احساسات , منظور این نوشته راهم سعی میکردید بفهمید دوستان منزجر از انزجار!

فرجام | 5:08 AM

Comments: Post a Comment