آلوچه خانوم

Tuesday, December 05, 2006

برای آقاجون، برای باربد، برای 20 آذر...
ببخشید این همه غمگین و این همه طولانی. این صفحه را قول میدهم از غم پاک کنم بزودی

در گورستان ابن بابویه چند قدم آن طرف تر از مزار هادی اسلامی , سنگ نوشته ای هست که هیچ وقت نشده درست بخوانمش میان بغض و اشک و تیرکشیدن قلبی که ناگهان نمیزند و ناگهان دوباره میزند. آن جا 13 سال است پیرمرد من خوابیده. در آذری که بوی عزا میداد.

از 4 سهمی که میشد داشته باشم فقط مادربزرگ مادریم را دیده بودم و بقیه یادی نساخنه یادگار شده بودند. اما جای همه آقاجون بود. پیرمرد آبکناری سرسخت و عزیز. پدر بود, پدربزرگ, معلم, رفیق و محرم همه رازهایم. تنها موجودی در دنیا که هم پدر قبولش داشت هم مادر. هیچ وقت نفهمیدم این خانواده را پدر و مادر بالاخره از کی شناختند. هر چه برمیگشتی باز خاطره ای دورتر یادشان می آمد. همیشه خانه قدیمی منیریه از وقتی یادم هست هر نوروز اولین عید دیدنی بود بجز چند سالی که نمی فهمیدم چرا آن خانه را جا میگذاریم. بعد از چند سال دوباره آقاجون برگشته بود, پیرتر و خسته تر. بدون روزبه که برق نگاهش را هنوز در چشم البرزش پیدا میکنم. بدون پروین که عمه خاله پروین خانوم جان صدایش میزدم تا برگردد و ببوسدم و زیر گوشم جمله آشنایش را زمزمه کند و بدون لیلا که وقتی بود فقط میتوانستم با دهان باز مات رفتن و آمدن سرخوشش باشم. پیرمرد داغ دیده بود و دم نمی زد. بزرگتر از آن بودم که مرگ را نفهمم و کوچکتر از آن که بفهمم چرا؟

بزرگتر شدم و عشقم نشستن پای حرفهای آقاجون شد. شروع به شعر که می کرد باید خسته میشدی تا دیگر نگوید. هر چه میگفتم حفظ بود. تنها کسی بود که میدانست قافیه میبافم و گوش میداد. بدون یک کلمه پاسخ. فقط گوش میداد و نگاهم میکرد و چقدر یادم داد این نگاه. هیچ روز بی دردسر و عصیانی میان خاطره هایش نبود. می خواند و یادم می داد و خاطره می گفت. نمی فهمیدم که زیاد وقت ندارم. همه مانده بودند که چه میخواهی از جان پیرمرد و جرات نداشتند روبرویش چپ نگاهم کنند. از خانه اش می گفت که سه بار سوزانده بودند و دلش که صد بار. از قصه زن گرفتنش که چقدر شبیهش شدم چند سال بعد. از کشیدن جاده کناره. از یکی یکی کتابهایی که هیچ جای دیگری نمی شد پیدایشان کرد.اولین بارعاشق که شدم 2 ساعت نکشید تا مچم را بگیرد و دومین بار و سومین بار. با همه لجاجت سنتی همسرش را -مادر را که دلم برای موهای سپید و چشمهای بیمارش تنگ است – همیشه دلبرجان صدا میزد. بلند و بی خجالت. همخانه که شدم فهمیدم چقدر دل می خواهد این گفتن. یک روز برایش غر میزدم که خسته ام کرده اند آقاجون. اخم کرد و گفت بگو "انا رجل" پسر!

تابستان 72 رفتیم سفر و آقاجون را هم بردیم. کیف کرده بودم از ناپرهیزی پدر و باز هم نفهمیده بودم چرا. میزدیم به جنگل. خانه رفقای میرزا. جنگل خونین. مرداب با همه قصه هایش. یک شب زیر باران میان خواب مان صدایی آمد و پشتش آقاجون داخل شد و خوابید. صبح دیدم پایش جر خورده بود و بی صدا خوابیده بود مبادا خوابمان را خراب کند. پاییز رسید و فهمیدم آقاجون بستری شده. داشتم کرکری میخواندم که کدام مریضی مگر حریفش میشود که پدر نگاهم کرد و گفت بهت نگفته بودیم. آخرشه! باور نمی کردم که سیگارهای زر زرد روی چوب سیگار کارخودشان را کرده اند. جرات نداشتم ببینمش. مریض و خوابیده! 18 آذر پدر صدایم کرد. چشمش لرزید و گفت: توی کماست . برگشته خانه. بیا تا دیر نشده. رفتم با پایی که نمی رفت. خوابیده بود و صورتش را ماسک اکسیژن پوشانده بود. فقط سعی کردم نیافتم. پدر پیشانیش را بوسید و گفت : آقاجون میشنوی. چشمش را باز کرد. پدر گفت : فرجام آمده دیدنت. دستش رفت به صورتش و تا بفهمیم چه شده ماسک را برداشت و نشست و خیره شد توی چشمم و 2 بار دهنش باز و بسته شد و افتاد. همه پرسیدند : چی گفت؟ سخت نبود شنیدنش. حتی بی صدا: " انا رجل!" .

از 20 آذر 72 تا 20 آذر 82 که عزیزم آقاجون رفت و عزیزم باربد آمد, 10 سال بدخلقی و تنهایی و سرگردانی را آلوچه خانوم نازنین با عشق و صبوری و معرفت از سرم گذراند. باید بلند و بی خجالت جلوی شما بگویم: ببخشید دلبر جان! ممنونم دلبر جان! این جمعه یا آن جمعه باید بروم ابن بابویه. طاقتم طاق شده. شاید این بار بشود نوشته های آن سنگ را بخوانم. دوستت دارم آقاجون.

فرجام | 1:17 AM

Comments: Post a Comment