Tuesday, January 30, 2007
کوه پر آرامشه. پر از سکوت ، پر از انرژی و پر از یک عالمه خاطره از سالهای دور و نزدیک. وقتی شروع می کنی به رفتن از یک جا به بعد انگار اگه بخوای هم نمی تونی غصه ها و خستگی های این شهر سیاه رو از یه ارتفاعی با خودت بالاتر ببری. انگار سنگین میشن، جا میمونن و تو بالا میری و بالاتر. سبک میشی، تازه میشی و یه خاطره تازه یه گوشه میسازی و برمی گردی. قبول کنید کوه دو نفره بدجوری جواب میده خصوصا اگه هم قدمت یک فروند آلوچه باشه که قراره باربی هم بشه. بگذریم که هنوز اون جست و خیز 80 سالگی رو نداره( این دیالوگ گربه های اشرافیه. گیر ندید!)
راستی این دور و برها کسی راهی برای تماس سریع با آقای سیاوش قمیشی می شناسه؟ ایمیل و سایت و شماره فکسشون جواب نمی ده. لطفاً اگه می تونید کمک کنید به Farjam@gmail.com ایمیل بزنید. خیر دنیا و آخرت توشه.