آلوچه خانوم

Tuesday, March 13, 2007

حدود 20 سال پیش بود که با اتوبوس دو طبقه خط 97 آزادی- پارک شهر می رفتم دبیرستان و می آمدم(شوخی شوخی برای خودم پیراشکی شدم رفت ها!) یک روز موقع برگشتن جوان جواد نشان گردن کلفتی سوار شد و بر حسب عادت این جماعت ، با این که اتوبوس شلوغ هم نبود چسبید به در ورودی و اسباب دردسر کسانی شد که سوار یا پیاده می شدند. چند دقیقه بعد پیرمردی خواست سوار شود و وقتی راه را بسته دید با عصایش به جناب گردن کلفت زد و گفت: "خوب یه کم برو تو تا مردم سوار بشن!" جناب هیکل برگشت و در حالی که عربده می کشید گفت: " خوار... عمه... مادر... دیو... ...کش! عفت کلام داشته باش!"
خیلی وقتها بعد از آن روز یاد این رفیقمان افتادم. وقتی متعصیبن گرامی به جرم خشونت طلب خوانده شدن می ریزند و می سوزانند و می شکنند... وقتی روشنفکران محترم در جواب نقد پذیر نبودنشان فحش و لیچار مایه می گذارند. وقتی صاحبان قانون اعتراض به قانون شکنی شان را با قانون زندان و حبس پاسخ می دهند... گمانم آن جناب هیکل می توانست شیخ و محتسب و عالم خوبی بشود. مایه اش را واقعاً داشت.
معمولاً در گردهمایی و اعتراض و تحصن ها و امضا جمع کردن و بمب گوگلی و کوکتل مولوتوف یاهویی شرکت نمی کنم . چون دیده ام جواب همه کتکها و چوبهایی که به وقتش خوردم، همین انرژی هسته ای و کشف آن توسط دختر دبیرستانی وسخنرانی "عفیف بودن خانوم های گیلانی بر خلاف شایعات" است. چون زن وبچه دارم و سرم گرم و پایم گیر زندگی است. چون بالاخره یاد گرفته ام فقط با شنیدن خبر هیجانی نشوم و تا حقیقت را نمی دانم، پشت هیچ علمی سینه کشکی نزنم و معمولاً فهمیدن حقیقت و پشت پرده هم ناامیدی ام را کمتر نمی کند.
داستان فیلم 300 و عکس هایش را چند ماهی است شنیده ام و دیده ام. اما چون همه ماجرا را نمی دانستم به روی مبارک نیاوردم تا خداداد گفت. اگر شما هم ارزیاب را بشناسید قبول می کنید که وقتی می گوید، یعنی می داند و کامل می داند و عقل است که می نویسد نه زبان. با امضا و بمب گوگلی هم دربست موافقم و انجامش دادم. تنها چیزی هم که حتما دارم وطن است و خاکی که از آنم و زبانی که مادری می گویمش. هر کس هم ندارد مبارکش، برود داشته هایش را بشمارد و خوش باشد. اما این که می گویم نه برای این بار، برای دفعه بعد که بدون دخترم هرگز و 300 و Delta Force می سازند است. بیایید کاری کنیم. آن هم نه اعتراض، که شاید فکر!
با همه بد و خوبمان آدمهایی بودیم که همسایه های نوکیسه امروز با سنگ حسادت شیشه ماشین مان را می شکستند از مرز که رد می شدیم. صاحب قصه ها و افسانه هایی هستیم که دیزنی و دریم ورکس اگر سیاست و دیانتمان نبود، آرزوی ساختنشان را به جای پری دریایی و مولان و گوژپشت نوتردام داشتند. قبول دارم که 2500 سال پیش هر چه بودیم افسانه شده و شاید خیلی هم خوب نبودیم. اما یادمان نرود که بودیم و تمدنی داشتیم. پیش از آن که خیلی ها اصولاً جای بودنشان هم آفریده شده باشد، چه برسد به خودشان و تاریخ شان. فکر کنیم ما با چه چیز مشکل داریم؟ با چیزی که از ما گفته می شود؟ یا چیزی که از ما دیده می شود؟ وقتی از ته دل به بورات می خندیم، غرور یک ملت را یادمان هست؟ آیا برای قزاقها هم حاضریم کلیک بمب گوگلی کنیم؟ وقتی اوج روشنفکریمان نگاه عاقل اندر سفیه به سیاست و مشارکت و کمی همدلی است، وقتی می گوییم بگذارهمه چیز آن قدر به هم بریزد تا آمریکا بیاید، پس حالا هم یادمان باشد که این لطیف ترین نوع آمدن آمریکاست. ما حق داریم از هویتمان دفاع کنیم، اما گمانم به وقتش و به جایش. اگر هالیود دست ما بود با یونان باستان چکار می کردیم؟ نگوییم دست حاکمان است نه دست ما. حاکمان هر ملتی چکیده آن ملتند. تلخ است ولی باور کنیم. همه ما هم فک و فامیل را مقدم می بینیم حتی اگر پرسنل بقالیمان را استخدام می کنیم. ما هم تحمل نفس کشیدن مخالف را نداریم، مخالفی که فقط اسمش فرق می کند نه شیوه سرکوبش: چادری و کراواتی و بی سواد و بی دین و امل و زن و مرد و .... مخالف باید له شود.
فکر نمی کنید باید پیش از این امضا جمع می کردیم که من به عنوان ایرانی با آتش زدن پرچم هر ملتی مخالفم؟ من به عنوان ایرانی با جنگ مخالفم؟ یک میلیون امضا پای این جمله ها واقعاً هیچ فایده ای یا نتیجه ای نداشت؟ مثل انتخابات فرمایشی بود؟ نمی شد در انتخابات اخیر رای بدهیم و خبرگان را تحریم کنیم و فرق شرکت کنندگان دو صندوق را نشان بدهیم، همین بزرگوار هم با هر داستانی به مقام می رسید و ما هم خودمان را بازیچه می دیدیم؟ این کارها نمی شود چون آتشش ظاهراً دیگ هیچ دیگداری را گرم نمی کند.
ما وقتی کنار می کشیم حکومت را وانداده ایم، هویت و گذشته و آینده و معاش را هم داده ایم. نمی خواهم شقیقه و شقایق را به هم ربط بدهم شعار بدهم که این نتیجه مستقیم آن است. اما 300 حاصل رای من به خاتمی است یا رای ندادن شما به احمدی نژاد؟ عزیزانی که خندیدید و انتخابات را تحریم کردید و در فراق وطن می سوزید و به ما فحش می دهید که عامل حکومتیم، 300 را شما دارید می بینید. و یادتان باشد من ساکن این خاک خاک بر سر شده که دل و دستم به گذرنامه گرفتن هم نمی رود، حاصل تحریم و تصمیم شما را شب عید می دهم. با لپه 800 تومانی که 2300 تومان شده. با کدو خورشتی که 1000 تومان شده . با بنزین که با هر خبر گرانیش همه چیز گرانتر می شود. با شغلی که صدقه سری احیای مجدد گزینش و سهمیه دریغم می شود. با تصمیم های یک شبه که شهرم را به گند کشیده. با زندانی شدن آدمهایی که بر خلاف 8 سال پیش حتی حرف هم نمی زنند و ناپدید می شوند. با سخنرانی های رسمی که هر کلمه اش توهین و تحقیر من و تو است. تهران خاتمی هر چه بود و نبود، از این جهنم تحمل کردنی تر بود. این را حق بده من بگویم نه تو! و حالا آن ارتشی که قرار بود بیاید را هم نشانم بده، چون کاردی که قرار بود، از استخوان هم دیگر رد شده. ولی باور کن آن حمله و کودتایی که منتظرش بودی آمد. همین لشکر لئونیداس فیلم 300 است. پس باد به غبغب بیانداز و پیروزی چشم به هم گذاشتنت را در سینما های دالبی جشن بگیر. هر چه خواستی جوابم را بدهی هم بده. فقط به این 3 جمله هم فکرکن: 1- من یک نفر معتقدم یک نسل زندگی به خاطر فرصت سوزی شخص خاتمی تباه شد. بیشترش را در یک کتاب نوشته ام 2- گفتگوی تمدن ها را که یادت هست؟ 3- آن جوانکی که اول گفتم شاید من باشم یا تویا شاید همه ما...

پی نوشت : این نوشته آلوچه نیست و امضای پای آن اشتباه لپی است .

AnnA | 3:18 AM

Comments: Post a Comment