آلوچه خانوم

Thursday, April 12, 2007

این همه که جوانی و نوجوانی خودمان را سر کوچکترها می کوبیم، بد نیست به جز هوش و معرفت مادرزدایمان چند دلیل دیگر را هم ببینیم: پدر و مادرهایی که جز پر کردن جیب و شکممان حواسشان به چیزهای دیگر هم بود، آن همه وقت بیکاری بعد از کارتون هاچ زنبور عسل که با این همه بازی و فیلم و برنامه خفه نمی شد و جایی به نام مدرسه که آدمهایی به نام دبیر مسیر زندگیمان را جابجا می کردند بی آن که حالیمان شود. معلمهایی که پیرهایشان دبیر 30 سال خدمت بودند و جوان هایشان شاگرد اول کنکور. دبیر کسی بود هم شان پزشک و وکیل. باید سری به دبیرستانهای امروز و آدمهایی که از سر ناچاری معلم شده اند بزنید تا منظورم را بفهمید. می خواهم از یک شیطنت دسته جمعی سالها پیش بگویم. ببخشید اگر کوتاه نیست.
سال سوم ریاضی بودیم. دبیرستان خوارزمی. دبیر هندسه مان آقای عبدالموسوی بود. یکی از کسانی که باعث شد بدون باز کردن لای کتاب درسی و استفاده از کتابهای درجه بندی و قفسه بندی و طبقه بندی، بدون استثنا در کنکورموفق شدیم. اما آن روزها این چیزها حالیمان نبود. آقای عبد الموسوی یک پیرمرد کوتاه قامت با لهجه غلیظ رشتی بود و سبیل پرپشتی که سیگار کاملاً زردش کرده بود. پیرمرد همان روز اول سوژه را دستمان داد. منتظر بودیم معلم هندسه را ببینیم که از ته راهرو پیرمردی که انگار داشت با خودش حرف می زد پیچید طرف کلاس. برپا شدیم و رفت طرف تخته. زمزمه اش که قطع شد گفت : خوب این بخش اول بود. حالا بخش دوم! هر چقدر او به جفتک انداختن های ما حساس بود ما کمتر می توانستیم خودمان را سرکلاسش جمع و جور کنیم. ساعت اول ما هندسه داشتیم و ساعتهای بعد دو کلاس بعدی. یک روز آقای عبدالموسوی آمد داخل کلاس و گفت: درس امروز اصل کاوالیه است. شروع کرد و ما هم رفتیم توی چرت. کلاس که تمام شد زنگ تعطیلی زدند . انجمن اولیا بود. این یعنی ما یک جلسه از بقیه کلاسها جلو بودیم. هفته بعد پیرمرد آمد و گفت : درس امروز اصل کاوالیه! گوشهایمان تیز شد و فهمیدیم یادش رفته که تکراری است. ما هم از خدا خواسته به هم چشمک زدیم و صدایش را در نیاوردیم.
هفته بعد که وارد کلاس شد پرسید: تا کجا درس دادم؟ یکی گفت: تا سر اصل کاوالیه! پیرمرد گفت : پس یادداشت کنید، اصل کاوالیه. هفته بعد دوباره پرسید و ما هم در حالی که از خنده در حال موت بودیم با هم گفتیم : تا سر اصل کاوالیه! نگاه مشکوکی کرد و بدگمان پرسید: اینو هفته پیش درس ندادم؟ همه با هم گفتیم: نه! بنده خدا شروع کرد و ما هم کرکر خنده راه انداخته بودیم . بیشتر از این خنده مان گرفته بود که بعد از 4 بار، هنوز هیچ کدام نمی دانستیم قضیه این جناب کاوالیه چیست.
خلاصه کلاس به هم ریخته بود و آقای عبدالموسوی مجبور شد دست به اسلحه شود. وقتی کلاس شلوغ می شد او دو اسلحه داشت. اولی این بود که دفتر را باز می کرد و یک نفر را می برد پای تخته و بی برو برگرد یک صفر به نافش می بست. فقط نکته اینجا بود که این موجود بخت برگشته همیشه نفر اول دفتر کلاس بود، یعنی بهمن براتی. بهمن تا آخر سال تنها کسی بود که جای همه ما صفر گرفت. پیرمرد دفتر را باز کرد و ما یک صدا گفتیم: بهمن براتی پای تخته! پیرمرد که کلافه شده بود فریاد زد: خفه شید آمالا( حمالا)! بهمن براتی پای تخته! کلاس منفجر شد. اما بهمن غایب بود و استاد سراغ اسلحه دوم رفت: کوچکترین بچه را پیدا می کرد آن قدر میزدش تا هم کلاس ساکت شود و هم گچ های دستش پاک شوند. گشت و آن وسط یکی را که فقط گردنش از میز بالاتر بود نشان کرد و گفت: تو! پاشو! اما نشان کرده نیما تهرانی بود با دو متر و ده سانت قد که عادت داشت پایش را تا سه تا میز جلو دراز کند. نیما همچنان داشت بلند میشد و ما ریسه می رفتیم. دلقکی بود این پسر که یک بار نوذری خدا بیامرز را در مسابقه هفته هم از رو برده بود. خلاصه نیما رفت روی سکوی پای تخته و آقای عبدالموسوی آن پایین تقریباً تا زیر زانویش بود. داد زد: تو بیا پایین من برم بالا. اما جایشان را هم که عوض کردند خیلی فرقی نکرد . هنوز تا زیر سینه نیما بود. پیرمرد میپرید تا چک بزند و دستش نمی رسید. نیمای نامرد هم یک دستی هر دو دستش را گرفته بود و تکرار می کرد: آقا من توضیح میدم! آقای عبدالموسوی نعره می کشید: ولم کن مستراح! خلاصه از کلاس بیرونش کرد و شروع کرد فحش دادن به ما که دیگر اشک از چشممان می آمد. نیما هم نامردی نکرد و تا کمر از جای شیشه بالای در خم شد توی کلاس و گفت: من توضیح می دم آقا! واقعاً مثل زرافه شده بود. آقای عبد الموسوی که سرخ شده بود داد زد: برو گمشو راز بقا! و همین جور که تخته پاک کن را توی هوا تکان می داد و فریاد می کشید، کل دندان های مصنوعیش پرید بیرون و توی هوا گرفتش. من که آن موقع دیگر زیر میز بودم . اما ظاهراً هول شده بود و عوضی تخته پاک کن را برده بود طرف دهانش...
آقای عبدالموسوی قهر کرد و ما سه هفته هر روز دسته جمعی میرفتیم معذرت خواهی تا بخشیدمان. سال بعد هم معلممان بود. بعد هم که من در همان مدرسه معلم شدم همیشه می گفت: مدرسه ای که تو معلمش باشی شاگردش دیدنی است.... چند روز پیش یکی از همکلاسی ها خبر داد آقای عبدالموسوی دیگر بین ما نیست. یادش سبز. دلقک بازی بچه ها که می دانم تمامی ندارد. اما جای سواد و شخصیت و عشق معلمهای رفته را نمی دانم چطور پر می کنیم برای بچه هایمان و بچه هایشان. نمی دانم. حوصله معلمی و لیاقتش را که نداریم. داشته باشیم هم گزینش رد می شویم.

فرجام | 9:02 PM

Comments: Post a Comment