آلوچه خانوم

Thursday, August 16, 2007

راستش را بگویم؟ قسم خورده بودم این جا ننویسم دیگر. به تو که می خوانی این صفحه را ربطی ندارد به خدا. به این روزهای بد که گذشت، به این همه غصه که بارم شد این چند سال آخر، به این که ترانه و نوشتن ساقطم کرد برمی گردد. این نوشتن امشب هم باشد به فرمایش ... و منگی و راستی .
پنج شنبه: صندلیت را می چرخانی سمت میز. آخرین مطالب مجله را ویرایش می کنی. آخرین طنز مجله را می نویسی و خواهر و مادر نظارت بر بازی کامپیوتر را یکی می کنی. کامپیوتر را خاموش می کنی . از همه خداحافظی می کنی و میزنی به نیمه شب میدان ونک......
شنبه: ساعت 8 صبح 200 کیلومتر دورتر از این شهر لعنتی عزیز و کثیف، بالای مخزن و دود و بخار اسید و عرق کارگری که برای حداقل حقوق 20 ساعت در شبانه روز کار می کند و تو آمده ای تسمه از گرده اش بکشی و نمی خواهی و نمی توانی و می خواهی که بتوانی. فشار و دما و اسید و روغن و دوری و کار شبانه روزی و بیابان و باز دوری و ... نیکوس کازانتراکیس و شون اوکیسی را ریخته ای توی کیفت که لحظه های خالیت را پر کنند. آخر هفته یادشان می افتی و می خندی به خودت که یازده شب جنازه ات را تحویل رختخواب می دهی تا شش صبح فردا....
همه این تغییرات در سه روز اتفاق می افتد. همه کار کرده ام در زندگی. کارگری، عملگی، معلمی، کارمندی، حسابداری، پژوهش گری، فروشندگی، مدیریت، کاسبی، تجارت و همه اش ربطی داشت به بچه ها که نفسم برایشان می رود همیشه. نوجوانهای سرکش و عاصی و آن لحظه ای که همه اداهایشان را جا می گذاشتند و درد دل می کردند ... راستی با چند نفر درد دل کرده ام؟ به درد کسی خوردم این همه سال ضرر کرده؟ واقعا این همه حرام کردن عمر به درد کسی خورد؟ این همه حرف بی سر و ته که رفت و گم شد و ثمرش را ندیدم؟
شش روز از هفت روز هفته، از همه زندگیم، رفیقم و پسرم دورم. تحمل نمی کنم. حتی فکر نمی کنم که سخت است یا چقدر. کار می کنم و کار. اسمم مدیر است و کارم کارگری. با آدمهایی که وقتی می بینم شان خجالت می کشم از خودم. می خواهم یک اشتباه را جبران کنم. اشتباه نویسنده شدن و شاعر شدن را که خانه ام را به باد داد. اگر روزی از این رفیق بن بست چشیده چیزی خواندی و شنیدی و خوشت آمد، این اعتراف را بخوان. از همه شعرهایی که خواهی که خواهی شنید بیزارم و از خودم. نوشتن بیهوده ترین کار در این هوا و این روزهاست و من روزهای زیادی از سهم خانواده ام را حرامش کردم. امید وارم ان قدر دیر نشده باشد که نتوانم جبرانش کنم.
پی نوشت: راستی خواهرم جواب نوشته هایم را برای پدرم داده و تلخ و سنگین دلم را سوزانده. و خیلی سنگین و بی رحمانه و ندانسته سوزانده. و کاش این قدر بی چشم و رو بودم که همین جا جوابش را بدهم .... بگذریم. خداحافظ همه. دوستتان دارم. خداحافظ. ببخشید که این پست مثل همه پستهایی که دوست ندارم یک برگ دفتر خاطرات شخصی بود که آمد به این صفحه. ببخشید. چنان دل کندم از دنیا...... تماشا کن تماشا کن.... خداحافظ با همه غصه هایش. نیستم که تشکر کنم و خداحافظی و عرض شرمندگی. ببخشید.... نوشتن کار بیهوده ای است برای کسی که تامین ندارد و خانواده دارد. خداحافظ.

فرجام | 12:14 AM

Comments: Post a Comment