آلوچه خانوم

Tuesday, September 11, 2007

خوش به حالتان اگر نمی دانید تلخ ترین لحظه دنیا وقتی است که صدای تبدار پسرکتان از کیومترها آن طرف تر بخواهد که برگردید و نتوانید و بفهمید که نباید بفهمید همخانه تان چقدر تنها است. راستی سلام. من هنوز زنده ام و همه سعیم را می کنم که خودم را یادم بماند. این هم نتیجه اش. اگر شما بخوانیدش یعنی توانسته ام برسانمش به دست آلوچه خانوم ازاین بیابان.

اول دبیرستان تمام شده بود و رسیده بودیم به تابستان. پسربچه شر و شروری بودم که به طرز غریبی از جنس مخالف دوری می کرد و تازه چیزهای تازه ای در خودش می جست. رفقای نیم سبیل و ریش در نیامده هر روز قصه 2 ساعته ای داشتند از رختخواب روز قبل شان با یک عالمه جزییات و تو مات می ماندی به شنیدن و در آن سن و سال، دست کم به فکرت نمی رسید بپرسی که بنده خدا! تو تمام نشدی از این همه همت شبانه روزی؟ یا این که بپرانی اسم فیلم چه بود؟ ... حرفهای تازه ای که فکرت می رفت پی شان و دلت نمی رفت. حسی در تنت که نمی توانستی خاموشش کنی و می دانستی این " آن" تو نیست. تابستان مثل همیشه فراری از خانه بودم به خانه دایی و مادر بزرگ و آن سال هم قرعه رسید به خاله ای که زن عمو بود و عمویی که شوهر خاله هم، و کجا راحت تر از اینجا. خاله درس راهنمایی می داد در آن غربیلک شبیه خانه، کک معلمی هم که ارث پدری بود و مهمان تنبان این پسرک سیاه سوخته ریزه. افتادم به درس دادن علوم و ریاضی به تجدیدی های نزدیک شهریور شاگرد خاله که همه خنگی های دنیا را انگار با هم شریک شده بودند و تهش این بود که فرق فرعون و فرئون را شیرفهمشان کنی.
محله خاله جان و عمو جان پر از بچه های هم سال خودم بود که عاشق تمام وقت بودند با اضافه کاری و شب کاری و مزه دهنشان هم تازه های صدای آن روزها. خنده دار است یاد آوردن روزهایی که آس بازار و نوار جدید خلق الله بی بی گل معین بود و حادثه داریوش، و من از همه این بساط عاشق " فکر خطر باش " شده بودم.
یکی از شاگردهای خاله جان همسایه خانه کناری بود. یک دختر بلند قد و بگو بخند که همان دختر بودنش بس بود تا از چند متریش هم رد نشوم. اما طرف پرروتر از حرفها بود. یک روز سر ناهار آمد و نشست و به خاله جان گفت این فامیل شما فکر می کند من خوره دارم؟ خاله جان با نیش به شدت باز جواب داد که نه و رفت پی پختن نخود سیاه به آشپزخانه. من ماندم و بنفشه خانم و یک عالمه دست و پای چلفتی و نچرخیدن زبان و سرخ و سفید شدن. چه نفسی کشیدم وقتی بالاخره پرسید ورق بازی بلدی؟ هر چند جوابم یک نه ناامید کننده بود. برای اولین بار در زندگی حکم را در حالت دونفره یاد گرفتم و در کمال تعجب پشت هم می بردم. حالا از استعدادم بود یا معرفت معلمم را هنوز هم نمی دانم.
بالاخره یخمان شکست و نشستیم به صحبت و رسید به درد دل و گفتن از خانواده و چه می خواهیم بکنیم ها. به غروب که کشید نشستیم کنار لبه پشت بام که حیاط خانه خرپشته ای خاله حساب می شد. نمی دانم چه بی ربطی می گفتیم که ناگهان نگاهمان چسبید به دایره خورشید غمگین غروب آخر شهریور که داشت در انتهای خانه های شهر فرو می رفت و لال شدیم. فقط نشستیم و تمام شدن خورشید را تا آخر نگاه کردیم. بعد هم بدون این که چیزی بگوییم یا یادمان باشد چه می گفتیم برگشتیم به خانه و زیر شیطنت نگاه امیدوار خاله جان فقط خداحافظی کردیم. بدون آن که بخواهیم یا نخواهیم این شد اولین و آخرین دیدار و صحبتمان. این قصه به همین سادگی شروع شد و تمام شد و رشته این آشنایی هم گم شد. اما همین چند ساعت ساده بکارت عاشقی را از من گرفت و گرفتارم کرد.
تا سالها بعد بی آن که یادم مانده باشد یا خواسته باشم، هر سال غروب غمگین 22 شهریور را از نزدیکی همان کوچه پرخاطره تهران نو دیدم. یا از سفر می آمدیم، یا به سفر می رفتیم، یا مهمان کسی آن حوالی بودیم. هنوز نفهمیده بودم که چون همسفر عشق شدی مرد سفر باش یعنی چه اما دیگر می دانستم که من منتظر حادثه ام فکر خطر باش چه حیقیت تلخی است. گذشت و عشق را جای دیگر و جور دیگر دیدم و فهمیدم و رسیدم. اما معنی عشق برای من هنوز نرسیدن و نفهمیدن گنگ و گس و تلخی است به شکل غروب غمگین 22 شهریور، از وقتی تمام قد خورشید خم می شود روی زمین تا وقتی تمام می شودو می رود. این 22 شهریور 20 سال از آن روز عجیب می گذرد و من بیست سال است عاشقی می کشم. لابد باید مبارک باشد.

فرجام | 11:40 PM

Comments: Post a Comment