آلوچه خانوم

Friday, October 26, 2007

سه توضیح ،دو مطلب و یک ترانه

توضیح:
بنده رسماً اعلام می کنم که معتقدم دلیل خلقت وبلاگ سه چیز است :
1-پیدا کردن خواهرک محترمم به عنوان خواهر
2-انتخاب سبک وزن عزیزم به عنوان دوست و همکار ( یعنی مدیر برنامه برای یک آدم بی برنامه)
3- و پیدا کردن موجود نازنینی به نام لیلی جان نیکو نظر که خودش می داند ناجور عاشقیتش می باشم است.
لذا هر برداشت دیگری از مزخرفات قبلی خود را رسماً تکذیب می کنم.

مطلب:
روزگاری که کتاب آلوچه خانوم داشت اجرا می شد و در کوران جنگهای صلیبی ازدواج و استقلال با خاندان محترم درگیر بودم، ناخوآگاه از روابط فامیلی و قر و قملبیه اش و خاله زنک بازی های کس و کار دسته دیزی دور افتاده بودم و سالی دو سالی یکبار که به عمه و خاله ای می رسیدم و حال و احوال می کردم اتفاقات جالبی می افتاد . مثلاً می پرسیدم پسرخاله کوچیکه مدرسه رفته یا نه؟ می گفتند نه بابا هنوز سه سالشه. می گفتم اون که سه سال پیش چار سالش بود و می شندیم که بعد آن یک دختر آمده و یک پسر و الان کوچیکه این یکی است. یا مثلاً کنجکاوی می کردم که زن دایی بالاخره با دایی آشتی کرد یا نه؟ وبعد از کلی سوال جواب خنده دار تازه معلوم می شد دایی جان زن قبلی را چند سال هست طلاق داده و الان با همسر تازه دادگاه و دادگاه کشی دارند. خلاصه حکایتی بود. حالا وقتی ماهی یک بار وبلاگ می خوانم و ایمیل چک می کنم هم این قصه تکرار شده. از رفیقی که پریروز کلی با هم دل و قلوه رد و بدل کرده ایم ایمیلی دارم که برای همیشه می خواهد من را نبیند و یک نصفه روز سرکارم تا بفهمم نامه مال دو هفته پیش است. آن یکی را که نگران حالش هستم میبینم که برای خودش یک پا مشاور وبلاگی خلق الله شده و خلاصه ....

این بند هم قابل توجه رفقایی که می فرمایند حیف از نوشتن نبود که رفتی بیابان:
وقتی می پرسیدند رو نمی کردم جواب بدهم مهمترین دلیل کتاب نشدن آلوچه خانوم گریز از ممیزی است. هیچ وقت هیچ فرصتی را برای فهیدن غلط دیکته های نوشتنم از دست نمی دهم و هیچ کس را برای پیدا کردن اشکالات فنی یک نوشته ام بی صلاحیت نمی دانم. اما این که جایی باشد برای تصمیم گیری محتوی افکار و نوع نوشتن و چه نوشتنم، صرف مراجعه به این ممیزی را تن دادن به خفت چنین تحجری می دانم و قانونی کردن آن و هیچ وقت راهی را نرفتم که به گردنه گردن زدن نوشته هایم برسم. اما چند سالی است که نوشته هایم می پرند و راهی برای پاییدنشان ندارم.
هارد دیسک کذایی را که بردند ترانه هایم را بردم برای ارزشیابی تا فارغ از نتیجه قابل انتظارش، جایی به نام خودم ثبتشان کرده باشم. نتیجه این ارزشیابی بعد از چند ماه اما جالب است. سه کار پذیرفته شده، 5 کار رد شده و یک کار ناپدید شده! خدمت خانم مسئول عرض می کنم این ترانه ستاره که پایش مرقوم شده " بی محتوی از نظر هنری و کلاً مردود" را قبلاً با یک تغییر کوچک که خودم انجام داده ام، به آقای امیر تاجیک مجوزش را داده اید و ترانه غربت چرا در پرونده ام نیست؟ می فرمایند این ترانه رد شده. می گویم خوب بقیه هم که رد شده زیرش نوشته اید. این یکی چرا اصلش هم گم شده؟ و بعد هم این ترانه را هر کس خوانده بهترین کار من می داند. به چه حسابی رد شده؟ و به چه اجازه ای گم شده؟ می فرمایند تا آخر هفته زنگ بزنید پیگیری می کنیم. نمی دانم چه کار کنم. این ترانه را اگر امانت بزرگی نبود در دستم همین جا می گذاشتم تا ثبت شود. نمی دانم چه کنم. به جایش بگذارید یک ترانه " مجوز دار" مهمانتان کنم. این ترانه فروشی است. مال یک خانم دکتر بوده که تا مطب می خوانده اش و برمی گشته. از نظر فنی سالم و موتورش تازه تعمیر است و سندش هم دست اول.و البته فقط به مصرف کننده می فروشیمش. با این توضیح که اگر قابل بود تا اجرا شود، این جا گذاشتنش دلیل نگرفتن مجوز کتبی از نویسنده که احتمالاً منم نیست.

ترانه:

روزی که دل من خونه خراب
خونه خنده خاموش تو شد

وقتی خلوت قدیمی یه قاب
خود فراموش و هم آغوش تو شد

بهترین بهانه باور باغ
عکس خندون تو بود و بودنت

رنگ دیواربرهنه اطاق
شرم تبدار شبونه دیدنت

اما تو زدی به راه و خنده مرد
بوی باغ ازتن این خونه پرید

رد پات آخر جاده جون سپرد
بی تو قصه سفر به سر رسید

باغ بیداری و رویای بهار
داغ بی خوابی بالین تو شد

عاقبت قاب غریب غصه دار
قفس خنده غمگین تو شد

فرجام | 8:16 PM

Comments: Post a Comment