آلوچه خانوم

Friday, October 05, 2007

دو پست با یک بلیط!

سپیده صبح است. بیدار می شوم. چون دیروز تعطیل بوده خانه ام و چون فردا هم تعطیل است امشب هم به خانه برمی گردم. پس می شود امروز را با اهل بیت رفت سر کاری که 200 کیلومتر دورتر منتظر است. راه میافتیم و باربد را هم در خواب می بریم. لازم است خانواده ام محل کارم را ببینند تا باربد باور کند کارخانه یک جور خانه نیست و من واقعاً می روم کار کنم. آلوچه خانوم هم شاید خیالش راحت شود که عبور از شهر خون و قیام سوغاتش الزاماً صیغه نیست به جان مادرم! هفته پیش که با باربد در صف نانوایی سنگکی یا به قول خودش "سنگک وایی" بودیم قول گرفته بود که بیاید. در پوست خودم نمی گنجم که یک روز کاری بدون دلتنگی همراه خانواده ام دارم. می رسیم و باربد بلافاصله با عینک ایمنی و جعبه ابزار اسباب بازی جوگیر مهندسی می شود و کوتاه هم نمی آید. می رود سراغ لوازم التحریر و وایت برد اتاقم ومشغول کشیدن پلان های مختلف چشم چشم دو ابرو می شود. آلوچه خانوم هم یک کیلو پسته و یک بسته فیلم را کنترات گرفته که تا بعد ازظهر تمامشان کند. هرچه می گذرد حس می کنم تنها تفاوت امروز با روزهای قبل ظاهراً فقط این است که اتاق کارم مال خودم نیست. کم کم آرزو می کنم که روز زودتر تمام شود و برگردیم. دلم واقعاً برای خانواده ام تنگ شده. باربد دارد وسط کارخانه می دود و دارم بلند صدایش میزنم که یکی از کارگرها می آید جلو و در حالی که چشم هایش کاملاً گرد شده می پرسد: مهندس واقعاً اسم بچه ات آرنولده؟ باربد بین همه قسمت های خط تولید و آزمایشگاه و بسته بندی و کنترل کیفیت عاشق باربری شده و من سعی می کنم زیاد نگران آینده اش نباشم. از صبح به هر کس که پرسیده شما کی هستی بلند بلند گفته من مدیر پسر کارخانه ام! هنوز بعد از نیم ساعت موفق نشده ام به خانم منشی توضیح بدهم جمله : " احتراماً به اطلاع می رسانیم اینجانب علی فلانی در این کارخانه مشغول به کارمی باشند." چرا غلط است که باربد یقه ام را می گیرد که باز هم برایش "فلفلی خودکاری" درست کنم. منظورش فرفره هایی است که با خودکار بیک درست می کنم. لوله های سوخت کوره ها باید جرمگیری شوند و نمی شود ناهار را با خانواده بخورم. کم کم وقت برگشتن می شود و بساطمان را جمع می کنیم . آلوچه خانوم و باربد در اوج هیجان قول می گیرند که همه روزهای بین تعطیلی را با هم بیاییم. در راه برگشت باربد روی صندلی عقب بی هوش افتاده و بحث من و آلوچه خانوم رسیده به 35 سالگی و عوارض آن....

می گوید 35 سالگی چیز مزخرفی است.
می گویم اول و آخرش که ما همانیم که هستیم. عددش چه فرقی می کند؟
می گوید خلاصه گذشت زمان چیز مزخرفی است.
می پرسم واقعاً این را سالی یک بار فقط می شود فهمید و می خندیم.
می گوید آدم حس می کند برای خیلی چیزها دیر شده.
می گویم یک پسرک 3- 4 ساله یعنی حداقل بیست سال راه تا تولد یک جوانی شاد و عاشق و راضی و نمی دانم چند سال دیدن و بوییدن و نفس کشیدن این جوانی....
و نمی گویم زمان اگر نمی گشت و نمی چرخید تا رسیدن به آناهیتا و باربد، آن وقت چیز مزخرف تری بود.
و نمی گویم هر تولدت افسوس بیست و چند سالی که بی تو گذشت را نمی خورم به عشق این سالهای بودن با هم.
و نمی گویم با تو افسوس هیچ چیز را نمی خورم.
و نمی گویم تولدت مبارک ... چون تا تولد هم خانه دوست داشتنی ام هنوز یک غروب دیگر مانده. پس فقط لبخند می زنم و از غروب نیمه مهر کویر همراه جاده و خانواده کوچکم می گذرم تا فردا که آلوچه خانوم من متولد می شود...
راستی با باربد درباره کیک تولد فردا صحبت کردیم. نظرش یک کیک با عکس آقای اسپایدرمن به رنگ قرمز و آبی با خطهای سیاه است. رنگ شمعها را هم قرمز و سیاه و نارنجی و زرد انتخاب کرده. واقعاً گاهی خیلی سخت است هم دل پسرت را بدست بیاوری هم همسرت را. ببینم! شما تشریف نمی آورید تولد؟

فرجام | 1:37 AM

Comments: Post a Comment