|
Monday, October 15, 2007
نمی دونم تقصیر بازی علی نصیریان بود که خیلی خوب بود یا هانیه توسلی که انتخاب مناسبی بود ... شاید هم کم نیاوردن امیر جعفری جلوی بازی خیر کننده علی نصیریان در سکانس های دو نفره ! سوتی بزرگ قصه شاید این بود که همه ی طرفهای درگیر عقلشون رسید با تعقیب حسابدار شرکت به شایگان بزرگ می رسند ولی پلیس طبق معمول مثل مربای آلو وارفته بود! در واقع یه جورایی نقش پلیس هم بیش از اندازه با واقعیت چیزی که پلیس در امر خدمت رسانی به ما طفلکی ها از خودش نشون می ده همخوانی داشت !!!! که همه چیز اینقدر خوب باور پذیر شده بود خلاصه همه چیز اونقدر خوب بود که یادمون رفته بود مشغول تماشای یک سریال ماه رمضانی هستیم و قراره در قسمت آخر همه مشکلات یکجا ظرف 5 دقیقه حل شه ! حاج آقای سجاده نشین بره کنسرت داماد مغضوبش , پسرش کنکور قبول شه ! و ... و ... و ...! کاشکی در 5 دقیقه پایانی سریال بخشی هم از مسائل هسته ای ما و همینطور سوراخ لایه ازون رو هم حل میکردند در ضمن قدری به Global Wraming و بحران خاورمیانه
می پرداختند! ...
گاهی آدم دلش می سوزه از اینکه سوژه های خوب و اجراهای کم ایراد این ریختی حروم موقعیت های مدت دار و سفارشی می شن !
|
|