آلوچه خانوم

Friday, November 02, 2007

5 ساله شدی واقعاً؟ یادت می آید روزهایی که دنیا آمدی صفحه صورتی دوست داشتنی؟ می دانی در بدترین روزهای زندگی مان آمدی. کسی که باورش نمی شود، پس بگذار راحت بگویم حتی به جدا شدن هم داشتیم فکر می کردیم، یا به بچه دار شدن برای با هم ماندن. می دانستیم به پیسی خورده این زندگی سخت و بی فردای دو نفره. .. اما حرف زدن با هم را که هنوز یادمان نرفته بود و راه پیدا کردن را. وسط تلخی آن همه حرفهای به بن بست رسیده دنبال راه حل می گشتیم برای دوباره پیدا کردن هم. کم که هزینه نکرده بودیم برای به هم رسیدن. و حالا خورده بودیم به دیوار روزمرگی زندگی. چه کنم چه کنم هایمان رسید به کوه رفتن، سفر کردن، فیلم دیدن و .... نمی دانم از کجا شنیده بود مادرت که گفت دوست دارم دوباره بنویسم، وبلاگ بنویسم. و من وبلاگ را فقط شنیده بودم تا آن روز. گشتیم و پیدایت کردیم و مثل پدر ژپتو سر و شکلت دادیم و خلقت کردیم و مادرت اولین شیر را به دهانت گذاشت. اسمت را من گذاشتم. نمی دانم چه شد که گفتم آلوچه خانوم. این اسم مادرت بود وقتی آن لباس راه راه سرهمی را می پوشید در خانه و من می گفتمش: باز که آلوچه شدی! شاید هم شیطنت کردم و خواستم اسمت بالای فهرست باشد. آن روزها آخر حدود صد وبلاگ موجود را با الفبا مرتب می کردند و بلاگ رولینگی نبود که نامها را به روز بچرخاند. از فکر این که غیر از خودمان حتی دو نفر دیگر هم ببینندت مست می شدیم. وقتی پای پست هایت کامنت را گذاشتیم باورمان نمی شد که این حرفها جواب دار هم بشوند. وقتی لینکت کردند، وقتی اولین کامنت را گرفتی، وقتی ... وقتی .... .
همه این وقتی ها شیرین بود غیر از یکی. وقتی اولین بار به آغوش من افتادی و من نوشتمت . مادرت بار نیمه راهی را گم کرده بود و اولین بار بود که تنها درد می کشید، بدون من. و من اولین درد تنهایی را می کشیدم، بدون او. مطابق معمول خواستم خلاف حالم دیده شوم و این شد قاعده ام با تو که لودگی کنم و شرخوشی. بد شگون پدرت شدم و می دانی. اما نمی دانی که فکرش را هم نمی کردم این همه دم به زندگیمان بدمی. مرداد قبل از آمدنت را یادم میاید میان آن همه دوست آن روز که نمی دانستیم چه کارشان کنیم. آن قدر مرداد یک روز در میان تولد رفقا رفتیم که آخرش فقط فکر می کردیم مگر نه ماه قبل از مرداد چه خبر است؟ و امروز همه آن رفاقت ها خاطره هایی با لبخندی تلخند و امروز هر رفیقی داریم رد و رگه ای از تو دارد. هر رفیقی. 5 سالگیت مبارک صفحه دوست داشتنی. به خاطر همه لحظه های قشنگی که برایم ساختی، همه آدمهایی که به زندگیم آوردی و همه بغض های خفه شده ای که به گوش هایی که باید می شنیدند رساندی. من بی تو نمی دانم امروز که بودم. نمی دانم امروز زندگی چگونه بود. خانه ام کجا بود. دغدغه هایم کدام آدمها بودند. به خاطر همه قاصدکها، نارنج ها، خداداها، مازیارها، لیلی ها و ..... راستی کابوس های کودکیم را هم گرفتی . این را ما سه نفر فقط می دانیم. الهی روز به روز بلند قد تر شوی اما به تلخی نزنی.
همخانه لعنتی. فردا جوابت را می دهم که این جشن تولد خراب نشود.

فرجام | 12:37 AM

Comments: Post a Comment