آلوچه خانوم

Monday, May 12, 2008

Qomology

اگر اوقات فراغتتان بالای خط فقر باشد و این صفحه را سرحوصله خوانده باشید، می دانید که بنده محل کارم کارخانه ای است در بیابان که از شهر خون و قیام می گذرد. راستش من اهل روزمره نگاری نیستم، اما بعد از چند نوشته ملال انگیز غصه آور، ثواب دارد کمی ناپرهیزی کنیم. بنابراین از کشفیاتم در این مدت از قم و حومه برایتان می نویسم.
قم علیرغم این که یک مرکز بزرگ مذهبی و سیاسی است، اما شهری است مثل شهرهای دیگر با یک سری ویژگی. البته چیزهایی که خواهید شنید احتمالاً بیش از این که ویژگی های قم باشد، چیزهایی است که من را تحت تاثیر خودش قرار داده و بینی و بین الله ربطی هم به حساسیت های مذهبی و سیاسیش ندارد. مطالبی که عرض می کنم به هیچ وجه جنبه شوخی یا خدای نکرده تمسخر نداشته و بابت خندیدن عده ای معلوم الحال به این مسائل بنده رسماً عذر خواهی می کنم، اما واقعی بودن این نکات به هیچ وجه تقصیر من حقیر نیست. لطفاً ما را به دلیل نوشتن این نوشته فیلترتر نکنید. مرسی. اما قم:

1-موتور سیکلت: قم امروز به یک قطب صنعتی و اقتصادی تبدیل شده و در این میان موتور سیکلت به دو دلیل در آن جایگاه ویژه ای دارد. اول این که اگر به فهرست واحدهای صنعتی فعال در استان قم مراجعه کنید تولید کنندگان موتور سیکلت پس از تولید کنندگان دمپایی پلاستیکی رتبه دوم را در اختیار دارند و دوم این که به دلیل نیاز شدید به نیروی کار ساده و نیمه حرفه ای، قم تبدیل به یک قطب مهاجر پذیر شده که علاوه بر مجاورت یک مکان مقدس، شغل و درآمد نیز در آن وجود دارد. کلاً در شهر قم شما کمتر با یک قمی اصیل برخورد می کنید. زبان رایج معمولاً ترکی و شمالی است و برادران عزیز کارگر پس از ورود به استان و دریافت اولین حقوق، با حدود 50 هزار تومان اقدام به خرید یک خط تلفن همراه اعتباری، یک گوشی کارکرده و پرداخت قسط اول یک موتور سیکلت وطنی با موتور چینی نموده و از این جا به بعد مراتب کلاس و مدرنیته را با سرعت نور طی می کنند. قم شهر موتور سیلکت ها است با راننده هایی که فقط دو کار بلدند 1- گاز بدهند. 2- جلویشان را نگاه کنند. همین! از یک موتور سیکلت سوار در قم انتظار ترمز کردن یا نگاه کردن به اطراف را در هیچ وضعیتی نداشته باشید. حتی اگر با سرعت 5 کیلومتر از فرعی به اصلی نزدیکتان می شود. این قضیه در روستاهای اطراف جالبتر هم می شود. بیشترین مرخصی کارگرهای کارخانه ما مربوط به تصادف موتور آنها با موتور هم ولایتی هاست. این قضیه تصادف موتور با موتور که به نظر من بیشتر شبیه هدف گیری است تا تصادف، غالباً در جاده های فرعی روستا اتفاق می افتد که حداکثر ساعتی 5 وسیله نقلیه از آنها عبور می کند و شما در جاده های ترانزیت منطقه کمتر شاهد تصادف دو کانتینر با هم هستید.

2-چادر: شاید قم یکی از تنها شهرهایی باشد که حضور یک خانم بدون چادر در آن هنوز عادی نیست. دومین مورد مرخصی کارگری کارخانه ما مربوط به کارگرهای مهاجر همشهری آلوچه خانوم است که بعد از چند ماه سکونت در استان برای حفظ آبرو مرخصی می گیرند تا بروند زن چادر نپوششان را که حرف و ربطی برایش در آمده طلاق بدهند و برگردند. چیزی که من این وسط نفهمیدم عادت همکاران خانم ماست که خدا کند لااقل این پست را نخوانند. خانم های همکار ما که هر روز با آژانس مسافت طولانی قم تا کارخانه را می آیند و عصر ها هم با همان آژانس برمی گردند، هنگام رسیدن به در کارخانه چادرهایشان را بر می دارند و در کارخانه با مانتو و مقنعه کار می کنند و بعد از ظهر دوباره موقع سوار شدن به ماشین چادرشان را سرشان می کنند و می روند. وقتی می پرسم شما که با مانتو مشکل ندارید چرا خارج از کارخانه چادر سر می کنید جواب می دهند: " آخه زشته!" و وقتی می پرسم خوب اگه زشته پس چرا توی کارخانه و جلوی کارگرها چادرتان را سرتان نمی کنید پاسخ می دهند:" آخه زشته!"

3-ان شاءالله!: من به دلیل کارم با تعداد زیادی تولید کننده و فروشنده و واسطه سر و کار دارم که باید یک لیست نجومی از اقلام مورد نیاز کارخانه را مرتباً سفارش داده و تهیه کنم. کارخانه ما در یک شهرک صنعتی بسیار پیشرفته قرار گرفته که تنها نقایصش نداشتن اینترنت ADSL، نبود مهمانسرا و مرکز خرید، نبود سرویس ایاب ذهاب تا شهر، نداشتن آب تصفیه شده و کمبود شدید آب تصفیه نشده، نداشتن لوله کشی گاز و ممنوع بودن خرید و فروش سوختهای فسیلی از طرف ستاد مبارزه با قاچاق کالا( آقایان فکر می کنند ما برای رساندن کوره هایمان به دمای 400 درجه هر روز دسته جمعی به کوره " ها" می کنیم احتمالاً) و نداشتن پست آتش نشانی است. البته ماه پیش که یکی از کارخانه های مواد نفتی آتش گرفت و آتش نشانی قم بعد از یک ساعت رسید و دو ساعت طول کشید تا آتش را خاموش کند ما خدا را شکر کردیم که با آتش نشانی بندرعباس طرف نیستیم. خلاصه که از فرط وفور امکانات هر روز باید از شیرمرغ تا جان آدمیزاد را سفارش بدهی تا کار تعطیل نشود. وقتی هم که به طرف سفارشت را می دهی یکی از این دو پاسخ را می شنوی: چشم یا ان شاء الله! و خدا نکند که معنی دومی را ندانی. چون بعد از 5 ماه برنامه ریزی سفارشات و اعصاب خوردی و تعطیلی کار بالاخره می فهمی ان شاءالله در قم مترادف همان عمراً خودمان است یا اگر معنی دقیقش را بخواهید می شود این: "ببین عزیزم! شما الان کارت گیره و من نمی تونم بگم نه که بری از یکی دیگه بخری. منم که سفارشتو ندارم. پس این قدر منتظر بشین تا من بتونم بهت سفارشتو تحویل بدم!"

4-عین این جمله روی پیشخوان رستورانی که غذایمان را از آن تهیه می کنیم نوشته شده و عکسش را هم جهت اطمینان روی موبایلم دارم:" مشتری گرامی! رستوران از گم شدن گوشی تلفن همراه شما در سالن جداً معذور است!" روز اول که از این جمله عکس گرفتم و به همکارانم نشان دادم همه دسته جمعی خندیدند و گفتند: " یعنی تو واقعاً نمی فهمی این جمله یعنی چی؟!"

5-مشتی: این خودش یک پست کامل است. بگذارید اگر این نوشته حوصله تان را سر نبرده بود، دفعه بعد از مشتی بنویسم. اگر برده بود هم که ببخشید. با ما تماس بگیرید!

فرجام | 9:13 PM

Comments: Post a Comment