آلوچه خانوم

Monday, June 23, 2008

این یکی را می دانی فقط می نویسم برای تو. نمی دانم باز چند نفر خیال می کنند این تو یعنی من. اما فقط به خودت گفته بودم این را می نویسم برای تو. می دانی که دوستت دارم. می دانی که نمی شود این را بلند گفت. چون باید یک عالمه جواب بدهی چرا و چطور و از کی و تا کی و چقدر و چه و چه و چه. گمانم ولی خودت می دانی چرا و از کی و چقدر. می دانی چند بار آلوچه خانوم زورکرد بخوانمت و در می رفتم؟ می دانی عاشق این بغض لعنتیت هستم که گیر می کند از زندگی توی گلویت و بی هوا پاره می شود وسط جمله هایت و نفس جماعتی را می گیرد خط به خطش تا تمام کنند این غصه نوشته را که نمی شود از لذت و سوزش خواندنش گذشت. به همین سادگی و قشنگی که گفتم دوستت دارم. اما خیال نکن به همین سادگی می شود فهمیدش و می شود گفتش. جایی که حتی اگر دیگران هم تو را دوست داشته باشند تو باید جوابش را بدهی و بازجویی شوی، به خودت شکر می خوری کسی را دوست داشته باشی. اصلا تو به هفت پشتت می خندی غیر از ناموست کس دیگری را بخوانی یا بخواهی یا بفهمی.

می دانی یا نه که چه همه مثل خودت گیر کرده ام با خودم و خانه ام و جماعت سبزی پاک کن خاله زنک که مثل موریانه زیر گوش هم طناب می بافند برای آویزان کردنم. به جرم چه؟ این که ارتفاع زیر سرت را اندازه بگیرند و شلوارهایت را بشمارند با بودن و نبودن و خندیدن و نخندیدنت. آدمهایی که خودشان می گویند از نرم ترین تعریف جهنمی که این همه سال گذرانده ام هم یک هفته خوابشان نبرده. من را داوری می کنند. من را. من که آن زندگی شیر و عسل و مهاجرت با بلیط بابا و کار پیش پدر زن آینده و اروپا و ماشین و خانه و شغل و تحصیل و تامین و آینده و گذشته و خاطره و آبرویم را ریختم زمین و طوفان را از رو بردم و برهنه ایستادم و شرم آبم نکرد تا بمانم با تنها کسی که می خواهمش. من که 10 سال پست تر از پسر مستخدم پدرم زندگی کردم و اخم نکردم تا قبول کنند حریف خواستنم نیست کسی. من را داوری می کنند که چقدر عاشقم.

هزار و یک رفیق دیده و ندیده و چند حیران بی کجا که آویزانت می شوند و دو سه تا نخاله بی کار و بیمار که بقول آلوچه خانوم صبح تا شب نشسته اند از سوراخ کمد نگاهت کنند و زاغت را بزنند همه اش تقصیر من است که می نویسم اینجا و چند نفر خوششان می آید. تقصیر این صفحه است که مثل خانه لب جوب دهات بالا درش همیشه روی همه باز است. میبینی؟ این قصه خیلی فرق می کند با مال تو اما همان است. آخرین بار کی بود نوشتی؟ قبل از آن؟ یعنی تو فقط این همه مدت دوبار دلت رفته برای نوشتن؟ یعنی نترسیدی از نوشتن و دردسر؟ می بینی خیلی فرق می کند و همان است؟ راستی تو خبر داری ما که قلم خوبی داریم و از دل می نویسیم و شیرین بیانیم و حرف نداریم شبیه کدام جانور توی این دنیاییم؟ کجای دنیا این همه شکنجه دارد برای خودت توی دفتر خودت نوشتن؟ کجای دنیا هزینه نوشتن را آن که می نویسد می دهد؟ فقط آن که می نویسد؟ و هر چه بهتر بنویسد تاوانش بیشتر؟ کجای دنیا این جور خر تو خر است غیر اینجا؟

بیا سندیکا تشکیل بدهیم. بیا اعتصاب کنیم. بیا راهپیمایی اینترنتی دو نفره راه بیاندازیم و حق مان را بگیریم. حقوق مادی و معنوی سرمان را بخورد. یک کاری کنیم بخاطر نوشتن توی سرمان نزنند. بخاطر این که بعضی ها نوشته هایمان را می خوانند و دوست دارند توی سرمان نزنند. بخاطر این که بعضی ها که نوشته هایمان را می خوانند دوستمان دارند توی سرمان نزنند. بیا فرار کنیم. سر جایمان باشیم و فرار کنیم. یک صفحه بن بست بی پیوند باز کنیم برای خودمان. یکی بنویسد و آن یکی نظر در کند. دلقک بازی دربیاوریم. مثل این فارغ التحصیل های مدرسه موشها که همیشه با تبادل لینک کاملا موافقند و عوضی گذارشان به این کوچه افتاده، ته سوختن جگرت که زور زدی جمله اش کنی، بنویسیم وب نازی داری عزیزم منم آپم به کلبه محقر من هم سر بزن. خوشحالم می کنی. بوس و لیس و فیس! ... بیا دعوا کنیم، قهر کنیم. تهدید کنیم دیگر نمی نویسیم. التماس هم کنیم که برگردیم. فحش بدهیم . جیغ بزنیم. هر کس را خواستیم درازش کنیم . حرف ناجور بنویسیم. هر چه فکر می کنیم را اصلا بنویسیم... تو را نمی دانم. ولی من خیلی وقت است از خجالت صاحبخانه این صفحه زور می زنم و می نویسم.

تو هم فهمیده ای یا نه که دوست داشتن برای ما جرم است. چون غلط می کنیم و بلند بلند پیش چشم این همه مردم فکر می کنیم. این که چه کسی را از چه کسی بیشتر دوست داریم و نداریم را بهتر از خودمان می دانند.ممیزی می شویم. ممیزهایش را هم که خوب شناخته ای؟ عصاره های عقده عاشقی که به عمرشان غیر خودشان عاشق کسی نشده اند. همانها که فقط همبند خانه شان را توی مهمانی در آغوش می گیرند. همان ها که خانه شان تولیدی پرچم اسراییل از شلوار همسر است. همان ها تو را ممیزی می کنند و مرا. کوتوله ها وقتی از بلند شدن ناچار می شوند یا توی سرت می زنند یا زیر پایت را می کشند.

ختم کلام: ملت همیشه در صحنه! وقتی توی این صفحه، توی این دنیای شما جا نیست سالی یک بار برای لیلایم که یا سیانور خورد یا گلوله بنویسم. وقتی جا نیست باشم و زندگیم را جهنم نکنند. وقتی رگ غیرت بعضی ها از این که بعضی ها مرا دوست دارند و من هم بعضی ها را هی جوش می زند یا تاول. وقتی نمی شود نوشت این نوشته مال کیست. وقتی من نمی خواهم و او نمی تواند بنویسد. می خواهم سر به تن این دنیای مجازی و متعلقاتش نباشد. و خدمت بعضی ها عرض کنم، وقتی روشنفکریتان همه جایتان را ناسور کرده. وقتی عمری است اسباب کشیده اید وسط تمدن. وقتی غرق دنیای مجازی و هزاره سوم و پردازنده های نجومی شده اید، اما هنوز ارثیه پیژامه و لگن و آفتابه مغرتان را به هر چه فکر می کنید دنبالتان خیر کش می کنید... می خواهم سر به تن این دنیای مجازیتان نباشد. فرقتان با زمان شاه سلطان حسین خدا بیامرز برق است و لپ تاپ و انرژی هسته ای. ما نیستیم. به تو می گویم رفیق. لااقل تا تو نمی نویسی نیستم. بنویسی می نویسم. ننویسی هم نیستم. اینها را هم گفتم که خیال نکنی دلم برایت می سوزد. گفتم بدانی جگرم می سوزد. بنویس تا بنویسم.

فرجام | 11:56 PM

Comments: Post a Comment