آلوچه خانوم

Tuesday, November 03, 2009

ما قرار نبود زندگی مان را بریزیم روی دایره. اصلا قرار نبود برای کسی بنویسیم. یادم نرفته اولین بار که فهمیدیم کسی غیر از خودمان هم این نوشته ها را خوانده و حس و حال عجیب این فهمیدن را. ما اصلا هیچ قراری نداشتیم وقتی این صفحه را به دنیا آوردیم. اما گیر کردیم با آنچه که شد. مثل خیلی ها. مهم ترین دلیلش هم رابطه هایی شد که پشت این نوشتن ها سر درآوردند.

می دانی؟ خیی فکر کردم به این عبارت: دوست وبلاگی. برایم هم خیلی شدنی بود سر در آوردن این یکی عبارت پشت بندش: دوست سابق وبلاگی. آدمی را می خوانی. حس هایش را. آرزو هایش را. نوع نگاهش را. حسش می کنی. لمسش می کنی. دلت برایش تنگ می شود. مدتها بدون این که بداند با بودنش همراه می شوی و با زندگیش و ذهنش. می شود همدم و امینت. بدون این که بداند. حتی گاهی بدون این خودت بدانی. در این واویلا که هیچ کس را نمی بینی حرفت را بشنود، معلوم است دلت پر می کشد برای کسی که حرفت را بفهمد و حرفش را بفهمی. می شویم دوست های وبلاگی و سر در می آوریم از پشت این نوشته ها به دیدار و رفاقت هم.

من با تو اینجا مخالفم آلوچه خانوم عزیزم. من از این در باز شده دلگیر و نگران و پشیمان نیستم. بهترین آدمهای زندگیم را اینجا پیدا کرده ام. بهترین ها را بدون اغراق. ما که رفاقت هایمان به ته دیگ خورده بود و از هم فقط خاطره داشتیم وقتی جمع می شدیم دور هم بی هیچ لذتی. این ها که بد نبود. می ماند رفاقت هایی که شروع شد و ختم به خیر نشد. دلیلش هم شاید این بود که آدمهایی هم را پیدا کردند از روی نوشته هایی و تصمیمشان را کمی زود گرفتند. نه این که آن نوشته ها دروغ باشد یا نباشد.

ما می نویسیم. چیزهایی را می نویسیم که دوست داریم. نه چیزهایی را که هستیم. حتی اگر از چیزهایی می نویسیم که هستیم، آن ها را می نویسیم که دوست داریم. و این گمان نکنم عیبی باشد برای هیچ کداممان. خواستگاری که نیامده ایم یا بازجویی. بنگاه دوست یابی و بایگانی اداره هم نبوده که یکی بیاید بگوید چرا ننوشتی وقت خواب خر و پف می کنی یا وقت خندیدن پلک چپت می پرد یا به دختر عمه ات حسودی می کنی یا چه و چه... بدیش این است که آدم دوست داشتی پشت این نوشته ها، فقط همین نوشته ها نیست. در دنیای واقعی کمی زیادی واقعی تر است و این می تواند دلت را ببرد یا حالت را به هم بزند. حتی شاید مقدر و مقدور نباشد کنار هم و با هم بودنمان. من آدم های زیادی را از این نوشته ها پیدا کرده ام. بعضی را صید کرده ام. بعضی صیدم کرده اند. بعضی را تحریم کرده ام و تحریمم کرده اند. فحش داده ام و فحش خورده ام حتی. اما هیچ کدام از این ها را امروز پشیمانی نمی دانم. حتی همه را دوست دارم. لااقل این همه یاد گرفتن را. حداقل فایده اش این است که فهمیده ایم به درد چه قماشی نمی خوریم و چه قماشی به درد ما. مگر این خودش سرمایه نیست؟ مگر سرمایه خودش داشتن نیست؟

ما گاهی کار بدی کرده ایم در نزدیک شدن به آدم ها. گاهی آدم ها کار بدی کرده اند. گاهی به ما بی انصافی کرده اند. گاهی ما بی انصاف بوده ایم. گاهی بی خود ملت را بازی داده ایم. گاهی بازی مان داده اند. بازی مان داده اند مثل همین که کاسه کوزه زندگی را بیندازیم سر نوشتن چهار خط در این صفحه صورتی که خودمان می دانیم پر و پا قرص ترین خواننده اش هستیم و هزار بار یواشکی دوباره و صد باره می خوانیم نوشته خودمان را یا هم خانه مان را. بازی می خوریم و می رسیم به سر گردنه گردن زدن این صفحه صورتی که شده قاتل آرامش و زندگی ما. غیر از این است که خودمان را گول می زنیم آلوچه خانوم عزیز؟

می رسیم به اینجا که در این صفحه قربان صدقه هم نرویم تا از رفقای سابق وبلاگی که دیده اند ما با هم دعوا می کنیم و گاهی حوصله هم را هم نداریم فحش نخوریم. می رسیم به این که ننویسیم تا گزگ به دست رفیقی که حالا اسمش رفیق سابق است ندهیم که خیال نکند این را می نویسیم به جواب فلان حرف و فلان جا. نمی نویسیم که ... نمی نویسیم که چه آلوچه خانوم؟ تعارف نداریم با این صفحه که. حال باغ آلوچه خوب نیست. خوب هم نبوده که هیچ افتضاح بوده. مثل حال خودمان. و ما گاهی مغرور تر از آن بوده ایم که قبول کنیم تقصیر خودمان بوده نه تقصیر رفقای سابق و غیر سابق. زورمان آمده باور کنیم یک چیزهایی را گم کرده ایم. گم کرده ایم که اینجا برای هم نمی نویسیم رفیق من. گم کرده ایم که دعوایمان می شود. گم کرده ایم که از خط می زنیم بیرون. گم کرده ایم وقتی که دیگرانی هست میان من و تو. گم کرده ایم که روزگاری دنیا هم جا نمی گرفت میان من و تو . فارغ از این که دیگرانی که هست چرا هست و چطور می گویم. گم کرده ایم که عاشقانه نوشتنمان نمی آید. وگرنه ما مگر از روز اول که ما شدیم و عاشقانه گفتیم و رفتیم، تلخ تر و تندتر از این کنایه ها را از نزدیک ترین و عزیز ترین آدم های زندگی مان نخوردیم؟ مگر تکانمان داد ؟ چطور است حالا که درخت باغ مان ده و پانزده را رد کرده و میوه داده و ریشه کرده، طعنه رهگذر هم طوفانیش می کند؟ عیب از خودمان است رفیق. می دانم و می دانی که هست. این را می نویسم که یادمان بیندازم که قبولش کرده ایم.

اما می خواهم برای خودمان و برای هر کس که نگران یا منتظر خشکیدن این باغ صورتی است یادآوری کنم. این صفحه صورتی حاصل عشق آسمانی دو دلداده میان ابرها نبود. این صفحه روزی زاده شد که دو جوان معمولی و واقعی، خسته، شکسته و به بن بست رسیده که با همه دنیا جنگیده بودند برای داشتن هم، آن قدر کشیدند و تحمل کردند که بریدند. حتی از هم. این دو نفر که این صفحه را می نویسند گمان نکنم روزهایی بدتر و تلخ تر و سنگین تر از روزهایی که رسید به تولد این صفحه را حتی تا آخر عمرشان تجربه کنند. ما از هم بریده بودیم که تو به دنیا آمدی صفحه عزیز صورتی و تو کم کمک نکردی که ما باز هم بشویم آن چه باید بشویم. تو به دنیا آمدی که هر وقت مثل امروز کوچه به بن بست رسید، دری باشی برای رد شدن از دیوار و ادامه دادن. تو روزی که فقط دو نفر خواننده داشتی و ده نوشته این کار را کردی. چطور باور کنم چیز دیگری شده ای امروز با این همه خاطره و این همه نگاه آشنا. منظورم از نگاه آشنا حتی تویی رفیق. تو که شاید تا ابد جز بد هم را نگوییم و به هیچ قیمت هم را نبینیم و هنوز این جا را بی صدا می خوانی و مثل من شاید با چشمهای تر شده بروی تا آخر این نوشته.

جایی به کنایه نوشته بود برایت که تو با این وضع و اوضاع چه می فهمی که این همه عطر آنچنانی رنگ و وارنگ داری که هیچ وقت بویش هیچ کجا نمی آید... چرا دلگیر می شوی آنا؟ مگر تا به حال به کسی گفته ای که آرام ترین خواب فرجام در آغوش تو است با بوی آشنای تو؟ ما شاید از یک جایی اشتباه رفته ایم. اما گمان نکنم گم شده باشیم. اتفاقا جای آشنایی که این حوالی می شناسم برای برگشتن همین صفحه صورتی است با نگاههایی که مرا اینجا بهتر از خودم می شناسند. شاید مرا یاد خودم بیاورند دوباره. آلوچه خانوم عزیز. من تصمیم گرفته ام برگردم اینجا. قبولم می کنی؟

فرجام | 10:40 PM

Comments: Post a Comment