.

ارغوان؟  ارغوان!

آن‌طور که علی‌رضا قربانی بین دقیقه‌ی چهارم و ثانیه‌ی پنجم تا انتهای دقیقه‌ی چهارم و ثانیه‌ی دهم  می‌خواند!  همان پنج ثانیه،  برای من تمامِ ارغوان است.  ‌آن پرسش و افسوس که پشت سر هم می‌آید،  انگار که قرارِِ نانوشته‌ی را گوشزد می‌کند و تلخیِ حسرتی را ... یک طوری دل‌م مالش می‌رود که مستاصل می‌شوم. کم می‌آورم طوری که انگار یک عکس‌العملی باید از آدمیزاد سربزند که در من تعبیه نشده.  بیچاره‌ام می‌کند... بیچاره!