اینستاگرام دوست دارم. یک جور گودرِ تصویریِ خودمانیست انگار، ساکت و کم صدا. بدونِ واسطه. یک چیزی تویش دارد اما ، یک چیزی که نمیشود پوشاندش، هر چهقدر تلاش کنی فیلتر انتخاب کنی، رنگ و لعاب بدهی تا طور خاصی دیدهشوی، به نظر برسی یا هرچی! وسعت دنیایت را نمیتوانی کاریاش بکنی. خودش را نشان میدهد.
دنیایی دارم دو وجب در چهار وجب.