آلوچه خانوم

 






Saturday, November 30, 2013

برای‌ش تعریف می‌کردم بیش‌تر از 12 سال پیش یک دیالوگ از یک انیمیشن را چه‌قدر شبیه خودش تکرار می‌کرد!  با همان صدا،  همان لحن،  همان اَکت.  مات ماند که "حیفِ حافظه.  من هرچرندی می‌گفتم اصلن!  چه اهمیتی دارد که توی خاطرت نگه داشته‌ای. "  راست می‌گفت.  من نمی‌توانستم از حواسِ وک و ولوی پرتِ جمع‌م برایش بگویم ، این‌که پر از محفوظاتی‌ست که دوزار نمی‌ارزد.

 AnnA | 12:08 PM 








Friday, November 22, 2013

عمو
 
 
عاشق هدیه دادنم. به قول فرنگی‌ها سورپرایز. برای تولد پسرکم اواخر آذر کاری دست گرفته‌ام. این یک راز است. قول بدهید به رویش نیاورید. مثل من عاشق تن تن است. بهتر بگویم مثل من عاشق کاپیتان هادوک. تصمیم گرفتم برایش مجسمه شوالیه دوهادوک بزرگ را با چوب بسازم. تا به حال کار حجم یا کار چوب نکرده‌ام. گفتند در این مدت کم با تویِ بی‌تجربه نمی‌شود. تمام نمی‌شود. رفتم سراغ عمو.
عمو کارگاه چوب دارد. مجسمه‌ساز است. استاد چوب. دستِ قوی دارد و دلِ نازک و خیالِ شیدا. با ترس طرح احمقانه و کودکانه‌ام را گفتم. گفت شروع کن. با چوب کار کرده‌اید تا به حال؟ عجیب و گیرا است. اگر بخواهی مثلِ خمیر است. اگر بخواهی مثل سنگ. اگر بخواهی مثل گچ. همیشه تشنه‌ی پلکیدن کنار عمو بودم. وقتی کار می‌کردم هم سالی یک بار بهانه می‌کردم یک ماهی مرتب عمو را دیدن به بهانه‌ای. عمو خودِ من است. پیگیرتر و خلاق‌تر و بسیار شریف‌تر. از جنس سی سال پیش. عموی واقعی نیست و هست. همبازیِ خردسالی پدر. پسرخاله‌اش. دلش مثل شیشه است. مثل آب. مثل آفتاب. توی کارگاهش می‌چرخد میان ما و راهمان می‌اندازد. با مقار و سوهان و چکش یادمان میدهد چه کنیم با چوب تا رام‌مان باشد. هر جا که باید خط می‌دهد تا خیال کنیم خودمان ساخته‌ایم آنچه می‌سازیم را. تکنیک می‌گوید و عاشقی را قلقلک می‌دهد. گاهی کتابی بیرون می‌کشد و با همه‌ی جانش می‌خواند از شعری ... از شاعری. گاهی که تنهاییم به من می‌گوید از خودت بخوان. خجالت نمی‌کشم و از خودم می‌خوانم. برای همه استاد است و برای من عمو. عمو برای من بیش از استاد است آخر. گاهی که تنهاییم گپ می‌زنیم. از خودش می‌گوید و از خودم.
این یک ماه بیکاری برای من به جادو گذشت. در من جهنمی به پا بود که خودم برپا کرده بودم. گم شده بودم. بد شده بودم. با خودم و با همه بد شده بودم. درمانی نداشت غیرِ همین با چوب سر و کله زدن و پلکیدن کنار دست عمو. من چوب را می‌تراشیدم و عمو مرا. امشب باز تنها شدیم و افتادیم به تراشیدن چوب و من. او مرا می‌شناسد. خوب می‌شناسد. یک بار مرا زندگی کرده با آن دلی شیشه‌ایِ نازکِ به قدرِ دریایش. از حالم پرسید. از خودش گفت در روزهایی که من بود. مثلِ من. دل‌جویانه و رفیق و نگران، مثل همیشه.طاقت ندارم این همه فهمیدن و مهربانی را. اشکم آخر درآمد و او کم طاقت‌تر است از اشک من. برای چندمین بار کتاب داد به بهانه‌ی هدیه‌ی تولدم در این چند روز. نزار قبانی. باز کرد و خواند و در آغوشش پنهان شدم و بوسیدم و کتاب را تحویلم داد... راستی به نظر شما هم وقت عاشقی، وقت عشق‌بازی، قشنگ‌ترین اتفاقِ دنیا چشمانِ زیباست؟ چیزی قشنگ‌تر از چشم‌های قشنگ در دنیا هست؟
مجسمه را تراشیدم. تنش از چوب بیرون زده و تکلیفش دیگر معلوم است. سمباده می‌خواهد و ظریف‌کاری. یادتان باشد رازدار باشید و پسرکم نباید چیزی بداند تا تولدش. این عزیزترین هدیه‌ای است که در تمام عمرم می‌دهم. به روی خودم نمی‌آورم که بدون عمو این تکه چوب هنوز تراشیده‌ی بی‌قواره‌ای بود. خیال می‌کنم حاصلِ از بازو افتادنِ خودم است. عمو این طور می‌پسندد. امشب زیرِ سیلِ باران که برمی‌گشتم فکر می‌کردم گرم‌تر و لطیف‌تر از این که عمویی داشته باشی در آغوشت چیست؟ شاید فقط این که یادت بماند روزی عموی کسی باشی. عموی کسی بشوی. همین قدر صاف و صادق و مهربان و حامی و عاشق.
عمو از نزار قبانی خواند:
من شاعرم
و تنها ثروتم
دفتر شعرم، و چشم‌های قشنگِ توست

 فرجام | 12:29 AM 








Saturday, November 16, 2013


کنارم دراز کشیده،  سرش به بازی گرم است. دوتا بالش گنده گذاشته زیر سرش.  چشم‌ش به صفحه‌ی تلوزیون . می‌دانم می‌تواند روزهای متوالی همین ریختی زندگی کند،  از طرفی می‌دانم یکی روزی توی همین یکی دو هفته‌ی پیشِ رو,  یا بازی تمام می‌شود یا تمام‌ش می‌کند انگار نه انگار این‌طور وقت‌ش را پر می‌کرده.  تمامِ این بیست‌سال همین‌طور بوده. 
 
دو هفته‌ است کنارِ خودم دارم‌ش.  نگاه‌ش می‌کنم.  برای‌م عادی نشده. هر روز که توی دل‌م بابت،  بودن‌ش بابتِ نرفتن‌ش ذوق می‌کنم،  می‌فهمم چه سخت بود این سال‌ها.   همه‌ش می‌خواهم بیایم این‌جا برای‌تان بنویسم هیچ دست‌آوردی به تحمل دوری  نمی‌ارزد بس که سر چیزهای مهمی قمار می‌کنید.  بس که سخت است نگه‌داشتن کیفیت با هم بودن وقتی کمیت تغییر می‌کند.  آدم‌ها از روزمره‌ی هم دور می‌افتند. دیالوگ کم می‌شود. به حداقل می‌رسد ... یک‌هو به خودت می‌آیی می‌بینی دنیاها چه‌قدر از هم فاصله گرفته.  وقتی سخت‌تر است که فکر می‌کردی داری درست رفتار می‌کنی.  خواسته بودی که قوی باشی،  غر نزنی. دست و پا چُلُفتی نباشی. نگذاری کارها روی زمین بماند توی مطب دکتر،  تویِ مدسه،  پیش معلم ساز توضیح بدهی که این پدر غایب،  به‌ترین بابای دنیاست.  صبور باشی. که گفتنی‌ها باشد سرِ وقت‌ش.  بعد این وقت‌ش هیچ‌وقت نمی‌رسد... سعی کنی شرایط را بفهمی ،  شرا یطی  که هیچ‌وقت   تو را نمی‌فهمد .   سخت است.  سخت بود.  بدی‌اش این است که توی آن کارخانه‌ی نکبت‌ هم همه چیز خیلی سخت بود. سخت و چرک و خشن. آن‌قدر که فکر می‌کردی دغدغه‌هایت  با دویست کیلومتر  فاصله ،  فانتزی‌اند ... این‌طوری می‌شود که سکوت پیش‌روی می‌کند و تو از یک‌جایی به بعد آگاهانه برای‌ش جا باز می‌کنی ... فقط این نیست، چیزهایی هم هست ، چیزهای بی‌رحم  و درنده ...
این روزها نگاه‌ش می‌کنم.  وقتی خواب‌ست ،  وقتی بیدار است ،  وقتی سرش گرمِ کاری‌ست.  وقتی توی کارگاه چکش می‌زند ، وقتی با باربد از بیرون برمی‌گردند از توی آیفون نگاه‌شان می‌کنم.  باربد سر هر میزی می‌خواهد کنارش بنشیند.  توی ماشین می خواهد پهلویش باشد.  یک‌طوری می‌چسبد که می‌بینم بخشی از آن چه گذشت و پیش آمد و عرف و قاعده شد. اجتناب‌ناپذیر بود و اشتباه نبود. 
این روزها مرور می‌کنم.  خیلی چیزها را.  از چهل سالگی خودم همین چهل روز پیش بود تا چهل سالگی او که دو روز بیشتر نمانده سربرسد ،  به مرور گذشت.  یادِ خیلی چیزها افتادم، یادِ خواستن‌م از عمقِ جان.  یاد تشویش‌‌هایم وقتِ بی‌خبری، یاد پسرک لق‌لقوی آبی‌پوش که هر چه می‌گفت باور می‌کردم.  هنوز هم!  یادِ مالشِ دل،  یاد مورمور شدن پوست.   یاد روزهای پر از اطمینان ،  یاد  روزهای  پر ا ز تردید . یاد وقت‌هایی که انگار وزنه‌ای هم‌وزن خودم از دل‌م آویزان بود.  یاد وقت‌هایی که با چهار جمله آرامم کرده.  سبک مثلِ پرِ کاه!
این‌روزها  به آدم‌ها گوش می‌دهم،  می‌خوانم‌.  یقه‌شان را می‌چسبم.  خودمان را پیدا می‌کنم .   دنبال خودم می‌گردم به او برمی‌خورم. بعد می‌بینم می‌خواهم‌ش.  یک‌طور غریبی. یک‌طوری که انگار جور دیگری نمی‌شود. بعد یادم می‌آید هیچ‌وقت، هیچ‌جا،  هیچ چیز دیگری را این‌طور نخواسته‌ام . ته سیاه‌چاله‌ی روزهای بد ، بالای برجِ عاج روزهای خوب.  خواسته‌ام‌ش. حتی وقتی دردِ من‌ست،  درمان‌م‌ست.  او جانِ من است، فرجامِ من است .


چهل سالگی مبارک ، رفیق ِ بیست ساله .








 AnnA | 1:04 AM 








Saturday, November 02, 2013


همین امشب ، شنبه‌شبی که چهل و یکمین شب از پائیزِ امسال  است  ، گویا اولین شنبه‌شب از بقیه‌ی زندگیِ ما سه‌نفر است.

پ.ن: نوشته شد،  جهت ثبت در تاریخ !


 AnnA | 7:53 PM 












فید برای افزودن به ریدر


آلوچه‌خانوم روی وردپرس برای روز مبادا


عکس‌بازی


کتاب آلوچه‌خانوم


فرجام




آرشیو

October 2002
November 2002
December 2002
January 2003
February 2003
March 2003
April 2003
May 2003
June 2003
July 2003
August 2003
September 2003
October 2003
November 2003
December 2003
January 2004
February 2004
March 2004
April 2004
May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 20009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
June 2011
July 2011
August 20011
September 2011
October 2011
November 2011
December 2011
January 2012
February 2012
March 2012
April 2012
May 2012
June 2012
July 2012
August 20012
September 2012
October 2012
November 2012
December 2012
January 2013
February 2013
March 2013
April 2013
May 2013
June 2013
July 2013
August 2013
September 2013
October 2013
November 2013
December 2013
January 2014
February 2014
March 2014
April 2014
May 2014
June 2014
July 2014
August 2014
September 2014
October 2014
November 2014
December 2014
January 2015
February 2015
March 2015
April 2015
May 2015
June 2015
July 2015
August 2015
September 2015
October 2015
November 2015
December 2015
January 2016
February 2016
March 2016
April 2016
May 2016
June 2016
July 2016
August 2016
September 2016
October 2016
November 2016
December 2016
January 2017
February 2017
March 2017
April 2017
May 2017
June 2017
July 2017
August 2017
September 2017
October 2017
November 2017
December 2017
January 2018
February 2018
March 2018
April 2018
May 2018
June 2018
July 2018
August 2018
September 2018
October 2018
November 2018
December 2018
January 2019
February 2019
March 2019
April 2019
May 2019
June 2019
July 2019
August 2019
September 2019
October 2019
November 2019
December 2010
January 2020
February 2020
March 2020
April 2020
May 2020
June 2020
July 2020
August 2020
September 2020
October 2020
November 2020
December 2020
January 2021
February 2021
March 2021
April 2021
May 2021
June 2021
July 2021
August 2021
September 2021
October 2021
November 2021
December 2021
January 2022
February 2022
March 2022
April 2022
May 2022
June 2022




Subscribe to
Posts [Atom]






This page is powered by Blogger. Isn't yours?