هر روز راس ۵ بعد از‌ظهر یک پست دوکلمه‌ای می‌گذارد «ما زنده‌ایم». کانالی به همین نام، که همان اوائل شیوع ویروس در ایران راه افتاد. هزار نفر دنبال‌کننده دارد که یکی‌شان من‌م. جز این یک کانال دیگر هم هست که فقط روزی سه بار وقت را اعلام می‌کند؛ «الآن صبحه»، «الآن ظهره» و «الآن شبه» به ترتیب ساعت ۰۶:۰۶ ، ۱۴:۱۴ و ۲۰:۲۰ . هشت‌هزار و صد نفر هم دنبال‌ش می‌کنند. جایی را برای قیمت ارز و سکه دنبال نمی‌کنم، همه هر لحظه درحال اعلام‌ش هستند  همراه با عصبیت، دست‌پاچگی، شوخی،  استیصال، بد و بیراه و گاهی بدون کلامی اضافه، انگار که واکنش انسانی متناسب با این اوضاع افتضاح‌ در آدمیزاد تعبیه نشده باشد. من از دسته‌ی آخرم، نسبت به تغییرات‌ش بی‌حس شده‌ام.  بی‌تفاوت نه، بی‌حس!  نسبت به آمار شیوع کرونا هنوز به این‌جا نرسیده‌ام، چاهار ماه و ده روز است که هرروز صبح خیال می‌کنم علائم دارم. نشانه‌های فرضی، نرسیده به ظهر، وسط ماجراهای دیگر گم می‌شوند تا صبح روز بعد،  بین دو اسنوز، نوتیفیکیشن بیاید «الان صبحه»، دوباره پیدایشان می‌شود.

صبح چشم به حمله و وحشت باز کردم. دم آخر بیدارش کردم وقت نکنه اخبار حمله‌ی تلافی‌جویانه رو ببینه. روانه‌اش کردم رفت. توی آیفون تصویری نگاه‌ش کردم اون‌قدر خوابالو بود که مطمئن شدم توی سرویس همین‌ چند دقیقه رو هم  می‌خوابه. خبر بعدی  اما حقایقی درباره پرواز اکراین بود، تا پیش از ظهر اطلاعیه‌ی مدرسه‌شون روی کانال تلگرام  می‌گفت یکی از قربانیان حادثه از بچه‌های خیلی موفق ۸ سال پیش مدرسه بوده. اسم رو روی توییتر دنبال کردم، سه شب پیش جشن عروسی‌ش بوده با یکی از همکلاسی‌های هم‌سال دانشگاه. حساب‌کردم؛ احتمالن  ۲۴ ساله بودند.
.
ظهر سر کار چند خط کوتاه  روی  حساب‌کاربری رسانه‌ی بیمارستان گذاشتم که با بچه‌های کوچک‌تون در مواقع این چنینی چه کار کنید. همکارم گفت چه خوب و به موقع حواس‌ت به این چیزهاست. گفتم ولی من سر وقت‌ش نمی‌دونستم و حواس‌م نبود. بچه‌ی من تو جمله‌سازی کلاس اول اسفند ۸۹ با «خیابان» جمله ساخت «خیابان ونک امن نیست». با «روسری» نوشت «روسری مادرم سبز است» من بلد نبودم باید از خبر دور نگه‌ش دارم.

حالا در تدارک شام، مادر اون پسر رو مجسم کردم،. یه کم از ۸۸ گذشته بود  که شب‌ها مثل این روزهای من ظرف نهارش رو پر می‌کرده، براش خوراکی کم حجم مقوی کنار می‌ذاشته. لباس راحت برای ساعت‌های طولانی مدرسه رو روی بند رخت پهن می‌کرده. قد کشیدن‌ش رو نگاه می‌کرده و استخوان‌ ترکوندن‌ش رو. صورت زبرشو می‌بوسیده و  کیف می‌کرده به تلاش و پشتکارش... تلاشی که اگر نبود شاید بچه‌اش مسافر  اون پرواز لعنتی نبود. 

*پ.ن: به من خرده نگیرید که همه چیز رو شخصی می‌کنم.  از این حرف‌ها گذشته. رد این روزها که از شب سیاه‌ترند باید گاهی حتی همین‌قدر شتاب‌زده و سرسری این‌جا بمونند. این‌ها روضه نیست. واقعیت محتمل برای همه‌ی ماست.  می‌دونم از ترس مردن نباید مرد. اما باید از ترس‌ها از دل‌ترکیدگی‌ها  گفت. من فکر می‌کردم این صفحه شاهد منه برای یک وقتی، یک روزی. حالا  این صفحه‌ها شاهدهای  ما هستند. شاهد این مردن هر روزه، شاهد  شرم بی‌معنی اما واقعی زنده و سالم بودن بچه‌هامون، ترس از فربه کردن‌شون برای روزگار شوم پیش رو. 

.

پسرم ۵ روز دیگه ۱۶ ساله می‌شی، ۱۶ تا ۳۶۵ روز احتمالن ۴ تاش ۳۶۶ روز بودن به اضافه ۲۶۸ روز توی دل‌م و چیزی نزدیک یک سال آرزوی نشستنت توی دل‌م‌, روز قبل از اومدن‌ت شیرین عبادی جایزه نوبل صلح گرفت، کامکارها تو مراسم اجرا داشتن، دنیا یه طور دیگه بود  و من مطمئن بودم هر چی‌ش از دست بره دست‌ کم با تعاریف متعارف، خانواده خواهی داشت‌ که از نیمه ده سالگی نداری عزیزم. روزی که دنیا اومدی صدام فراری بود ، امریکا توی عراق بود، خاتمی رئیس جمهور و ما مشغول مشق الفبای جامعه‌ی مدنی. اولین اسکاری که تو بودی شهره آغداشلو کاندید بود و ما مشنگا عبارت هنرمند در تبعید و  و روایت اون فیلم پر از آب چشم رو نمی‌دیدیم ، دل دادیم به نماینده‌ی سرزمین کهن پر از خون دل!

می‌دونی مامان؟ من از اومدنت می‌ترسیدم، تو رو بین خودم و پدرت نمی‌خواستم و می‌خواستم ، بس که دوست‌ش داشتم، بس که شکل آرزوهام با هم‌ زندگی نکرده بودیم و حالا که نگاه می‌کنم دست آخر هم اون کیفیتی که می‌خواستم جز چند پالس گذرا اتفاق نیفتاد. دوست داشتن من ترسناکه، دوست نداشتن‌م ترسناک‌تر ، غر نمی‌زنم اما سخت راضی می‌شم، کشتم خودمو که تو راضی کردن‌م احساس ناتوانی نکنی و شاید درست‌ترش اینه که زود فهمیدم تو خیلی به‌تر از خیال‌های من بودی ... اما این رو می‌دونم تو هم بدون شاید به کارت بیاد، قبل از سیزده‌بدر ۸۲ که برداشتم‌ت توی دل‌م، آماده بودم از همون لحظه، که مهم‌ترین اولویت بودن‌م باشی! حلال جان، شادی وجود، حقیقت موجود باربدک‌م، باربدک‌م. حالا تو داری  ۱۶ ساله‌ می‌شی، نوجوان بارسم شکل و مختصات! و مثل تمام بودن‌ت فراتر از تعریف‌ها، قرارها، بودن‌ها! آرزو کن مامان، آرزوهای محال و دور، یا می‌رسی یا نمی‌رسی ، من هم کنار‌ت نگاه می‌کنم, تماشا می‌کنم، نمره عینک‌م رو عوض می‌کنم با تو دور و دورتر رو نگاه می‌کنم. یا می‌رسی، یا نمی‌رسی کنارش چیزهایی یاد می‌گیری که تو هیچ داروخونه‌ای قرص‌ش رو نمی‌فروشن!

اشتباه کن مامان! خراب کن ، بساز... خراب کن رها کن نساز ، حالا وقت اشتباه کردنه. نمی‌بخشم خودمو روزگاری، که  شریک روزگارت تاوان اشتباه‌هایی رو بده که فرصت‌شو  بهت ندادم ، کنارت نبودم.  بودن یعنی مسئولیت باربدک‌م ، الان نترس که به وقت‌ش زمین زیر پات سفت باشه مامان! که بر بیای، کنارت‌م که نترسی از تنهایی روزای نیومده. دوست داشتن‌م به کارت نمی‍آد که فضیلتی برای هیچ مامانی تو دوست داشتن ننوشتن، که دلیل بودن‌شونه. کنارت‌م مامان، ته‌چاه باشی یاسلطان جهان, با هم یاد می‌گیریم درست‌ش می‌کنیم.

من، همان آدم عاشق نیم‌سال دوم، حساب‌ش از دست‌م در رفته چند سال است این شش ماه را، حتی مهر، ماه تولدم را، با بیزاری سر می‌کنم. کفش و لباس‌هایم برای این نیمه پر و پیمان‌تر است، اما می‌لرزم و جلوی پوشیدن‌شان مقاومت می‌کنم. اطلاع‌رسانی مسئول ساختمان مبنی بر راه‌اندازی شوفاژها را ندیده می‌گیرم که هیچ، تا آخرین لحظه دو پنجره روبه‌روی هم خانه را باز نگه می‌دارم. بهانه‌ام این‌است که تازگی هوا از دمایش مهم‌تر است، حتی روزهای هشدار آلودگی هوا. شاید هم می‌خواهم بگویم مغلوب نشده‌ام. برای من، سرما و اعتراف به آمدن‌ش  همه‌ی حس‌های بد را تشدید می‌کند. ترافیک، خستگی، گرسنگی، بی‌‌پدری، هفته‌های هورمونی، اضافه وزن، بی‌پولی ... همه چیز در سرما یک‌طور دیگر است.  سال‌ها بود می‌دانستم جان فصل سرد ندارم _ باید همین‌جا، اگر درست یادم مانده باشد، وقت دو یا سه سالگی باربد، نوشته باشم‌ش_ گمان‌م  اما همه‌چیز از شش هفته‌ی پایانی آن سال، طور دیگری شد. از  آن نیمه‌ی بهمن عجیب و آن روز برفی ترسناک وسط لاله‌زار.
سال‌هاست آفتاب‌گردان‌م، با همان سرگردانی! 

عکس: گوشی موبایل آن‌روزها ، سامسونگ‌ S4 مینی، چاهاردهم شاید هم پانزدهم  بهمن ۹۲/  لاله‌زار/ گیلانه‌ی دوم، در  تلاش برای نا‌امیدترین امید دنیا