| 
 | 
             
        
          
	   
	   
    
    
     
  
       Wednesday, November 17, 2010
     
      
     
     
 
خانوادهی کوچک من زادهی پاییز است . من و همخانه مهر و آبان سالی آمدیم که سی سال بعد, آذرش ماه پسرک شد . پاییز, بهار من است . همیشه بوده ! قبل از این همخانگی, پاییز فصل همدلیِ زمین و زمان با دلِ تنهای من بود پیش از پیدا کردن همخانه . پر از نشانه است , پر از اشاره است . 
مهر شلوغ است حوالی من . یک عالمه چیز توی خودش دارد.  مهر پر از مهر است ... قاصدک راست میگفت اما, مهر هم بیمهر میشود . روی بی مهرش را آخرین روزهای مهری که گذشت نشانم داد. 
  
آذر عجیب است . آذر زهر و عسل است باهم . آذر  تلخ بود از اول . امسال این تلخی سی و یک ساله میشود برای من که سی و هفت سال دارم. همخانهام هم داستان خودش را دارد با آذر , جدا جدا تعریف کردهایم پیشتر . بهترین روزهای با هم بودنمان اما توی همین آذر جای گرفته . همخانگی و آمدن پسرک.  
  
آبان, ماهِ همخانه است . آبان فقط روز آمدن او را دارد . انگار یک ماه دست نخورده مانده برای او . برای مزمزه کردن آمدنش , بودنش . میدانید؟ تنهاییِ من خیلی بزرگ بود و بودن او از تنهایی من بزرگتر .
 
  
این هفدهمین آبان است که باهم میگذارنیم . هر آبان  قصهی خودش را دارد . به نظر میرسد . این آبان, همین آبانی که امروز بیست و شمشمین روزش را میگذراند , روزی که در این خانه به جشن و خوشی میگذرد , مرز میشود معیار میشود . شایدزمان را به قبل و بعدش تقسیم کند . تولد در تولد است انگاری .  
  
رفیق قدیمی , همخانهی صمیمی تولدت مبارک .  به صدای بلند و بیخجالت دوستت دارم
 که فرجامِ خوشِ بودنم هستی.
 
 
	
		
	
	
 
 | 
 
	       
          
	   
 |