آلوچه خانوم

Sunday, January 19, 2020

این‌که می‌دانی بدتر از این روزها، بسیار محتمل است، اضطراب می‌آورد. این‌که نمی‌دانی حالا باید چه کار کنی اما، فلج‌ت می‌کند. این‌که سر در نمی‌آوری آخر چرا ؟ زمین‌ت می‌زند. بی‌ربط‌ترین توصیه‌های این روزها می‌گوید رهاکن، دنبال نکن، عکس‌ها را نگاه نکن، یادداشت‌های بازماندگان را نخوان، کاری کن، غم بزرگ را به کار بزرگ تبدیل کن، به استقبال سیاهی نرو، خوب بخواه، دعوت به نیایش جمعی، مدیتیشین گروهی سر ساعت مشخص برای خواستن از کائنات برای کوفت برای درد... بله پیغام‌های مزخرف این ریختی به دست من هم می‌رسد.

نمی‌دانم تخم لق این انرژی مثبت را کدام ملعون شکسته توی دهان ملت. خودمان را به چی نزدیک کنیم؟ از چی دور نگه داریم؟ آن هم وقتی هر کدام‌مان با دو تا سه واسطه به بخشی از بازماندگان متصل‌ایم. کدام کار بزرگ؟ من حتی از روتین خودم جا مانده‌ام، من توران میرهادی، پوری سلطانی یا شهین‌دخت سرلتی نیستم، آن‌ها کمیاب‌اند، آن‌قدر که سرگذشت‌شان، فیلم می‌شود، من یک زن چهل و شش ساله‌ی معمولی‌ام با قصه‌ای محقر. کم از سر نگذرانده‌ام، کم ندیده‌ام، کم عجیب نگذشته، تمام هنرم این بود یاد بگیرم از دنیا نپرسم «چرا من؟ » اما حالا «چرا ما؟» دست از سرم برنمی‌دارد

دل‌م هی مچاله می‌شود، وقتی بچه‌ام را تماشا می‌کنم، وقتی با مادرم حرف می‌زنم، وقتی چیزی می‌پزم، وقتی عصر خوبی می‌گذرانم، وقت کوچک‌ترین رفتاری که نشانی از حیات دارد انگار کسی دل‌م را توی مشتش گرفته. از صبح با این «چه کار کنیم؟» بیدار می‌شوم، زیر دوش می‌روم، کنار خیابان منتظر تاکسی می‌ایستم, پرتقال تو سرخ سوا می‌کنم و نمی‌فهمم باید «چه کار کنیم» نمی‌فهمم «چرا؟ چرا؟ چرا؟ چرا؟ چرا؟»

#هواپیمای_اوکراینی

AnnA | 11:49 PM

Sunday, January 12, 2020

پنهان‌کاری و دروغ، طوری عزت نفس‌ت را نشانه می‌رود که به خودت می‌آیی می‌بینی قدمی بیش‌تر با جنون فاصله نداری. در حالی که می‌دانی درست دیده‌ای، به فهم و ادراک انسانی‌ات شک می‌کنی، نکند دیوانه‌ام؟ نکند خیال می‌کنم؟

تمام دیشب، دیروز، پریشب و پریروز دل‌م می‌خواست من دیوانه باشم و دروغی درکار نباشد. غروب شنبه اما فقط می‌خواستم شبیه یک شهروند رفتار کنم، دسته گلی بگذارم آن‌جا و شمعی روشن کنم، همین! در حالی‌که می‌دانستم به چشم آن صف موتورسوار، رعیت را چه به ادای شهروندی‌.

کاری که می‌خواستم را کردم، نه کم‌تر و نه بیش‌تر. جوانان را که تماشا می‌کردم و ترس و احتیاط خودم بیش‌تر به چشمم آمد. ترکیب دروغ و پنهان‌کاری و مصیبت پرواز 752 بعد از آن آبان، ته‌مانده‌ی ملاحظه‌ای را که این وسط وجود داشت، از ببن برده. یک طرف جسورتر شده و طرف دیگر گستاخ‌تر. حالا برخورد طبعن ترسناک‌تر است.

AnnA | 2:55 AM

Saturday, January 11, 2020

«گریه کن,

ای ابر پیر

لاله‌ها

مردن تو کویر

خسته‌ام

از این شبا

کی میاد

فرداااااا »

وسط اخبار این دو روز، یک‌هو از هزار‌توی خاطره‌های خیلی خیلی خیلی دور اومد بالا. بعد از ظهر تابستان ۱۲ سالگی، قاطی صفحه‌های سی‌وسه دور. چه‌قدر دوست‌ش داشتم. ترانه‌اش سادگی قشنگی داشت. بعدترها فهمیدم تلخی صریح‌ش رو دوست دارم، دوره به دوره می‌شد/ می‌شه به‌ش مراجعه و زمزمه‌اش کرد.

«ستاره کوره

شب مثل گوره
شهر سپیده
از اینجا دوره»

انگار برای تلخی بی‌پایان‌ این روزهای ما نوشته شده.

* پ.ن: شب / اردلان سرفراز/ ابی/ سال ۱۳۵۲

** پ.ن: دل‌م خواست می‌تونستم بالاسر خود ۱۲ ساله‌ام باشم، نذارم گوش بده جغد شب می‌خونه «خوبی می‌میره، اما زشتی می‌مونه». خیلی زود بود برای اون سن. برای اولین بار، عمیقن دل‌م خواست می‌شد خود ۱۲ ساله‌مو بغل کنم، براش مادری کنم.

AnnA | 1:33 AM

Wednesday, January 08, 2020

صبح چشم به حمله و وحشت باز کردم. دم آخر بیدارش کردم وقت نکنه اخبار حمله‌ی تلافی‌جویانه رو ببینه. روانه‌اش کردم رفت. توی آیفون تصویری نگاه‌ش کردم اون‌قدر خوابالو بود که مطمئن شدم توی سرویس همین‌ چند دقیقه رو هم می‌خوابه. خبر بعدی اما حقایقی درباره پرواز اکراین بود، تا پیش از ظهر اطلاعیه‌ی مدرسه‌شون روی کانال تلگرام می‌گفت یکی از قربانیان حادثه از بچه‌های خیلی موفق ۸ سال پیش مدرسه بوده. اسم رو روی توییتر دنبال کردم، سه شب پیش جشن عروسی‌ش بوده با یکی از همکلاسی‌های هم‌سال دانشگاه. حساب‌کردم؛ احتمالن ۲۴ ساله بودند.
.
ظهر سر کار چند خط کوتاه روی حساب‌کاربری رسانه‌ی بیمارستان گذاشتم که با بچه‌های کوچک‌تون در مواقع این چنینی چه کار کنید. همکارم گفت چه خوب و به موقع حواس‌ت به این چیزهاست. گفتم ولی من سر وقت‌ش نمی‌دونستم و حواس‌م نبود. بچه‌ی من تو جمله‌سازی کلاس اول اسفند ۸۹ با «خیابان» جمله ساخت «خیابان ونک امن نیست». با «روسری» نوشت «روسری مادرم سبز است» من بلد نبودم باید از خبر دور نگه‌ش دارم.

حالا در تدارک شام، مادر اون پسر رو مجسم کردم،. یه کم از ۸۸ گذشته بود که شب‌ها مثل این روزهای من ظرف نهارش رو پر می‌کرده، براش خوراکی کم حجم مقوی کنار می‌ذاشته. لباس راحت برای ساعت‌های طولانی مدرسه رو روی بند رخت پهن می‌کرده. قد کشیدن‌ش رو نگاه می‌کرده و استخوان‌ ترکوندن‌ش رو. صورت زبرشو می‌بوسیده و کیف می‌کرده به تلاش و پشتکارش... تلاشی که اگر نبود شاید بچه‌اش مسافر اون پرواز لعنتی نبود.

*پ.ن: به من خرده نگیرید که همه چیز رو شخصی می‌کنم. از این حرف‌ها گذشته. رد این روزها که از شب سیاه‌ترند باید گاهی حتی همین‌قدر شتاب‌زده و سرسری این‌جا بمونند. این‌ها روضه نیست. واقعیت محتمل برای همه‌ی ماست. می‌دونم از ترس مردن نباید مرد. اما باید از ترس‌ها از دل‌ترکیدگی‌ها گفت. من فکر می‌کردم این صفحه شاهد منه برای یک وقتی، یک روزی. حالا این صفحه‌ها شاهدهای ما هستند. شاهد این مردن هر روزه، شاهد شرم بی‌معنی اما واقعی زنده و سالم بودن بچه‌هامون، ترس از فربه کردن‌شون برای روزگار شوم پیش رو.

AnnA | 8:04 PM

Thursday, January 02, 2020

فیروزه و هومن را از مهرآباد بدرقه کردیم. مسئول غرفه‌ی فروش محصولات فرهنگی ترمینال پروازهای خارجی فرودگاه، از روی نوار کاست موزیک مجاز پخش می‌کرد، وقت آخرین اعلام هر پرواز رسول نجفیان ناله می‌کرد«می‌رن آدما، از اونا فقط ... الی آخر» روضه بود رسمن. سر سخت‌ترین بغض‌ها وا می‌دادند، مثل بغض پدر فیروزه و هومن. می‌گفت مافقط دو بچه داریم. بچه ثروت است ما با فقط دو بچه، فقیریم، فقیر! قبل‌ترش از همان‌جا نگار را روانه کرده بودیم، بعدتر سرور را. امید، شش‌ماه بعدش مریم را. هنوز می‌رفتیم که تا آخرین لحظه از پشت شیشه نگاه‌شان کنیم. بالا رفتن‌شان از آن پله‌ها را. ما می‌ماندیم و اشک مادرپدرها... قول می‌دادیم کار کردن با کامپیوتر را یادشان بدهیم. سر این قول‌ها می‌ماندم، روز مادر دیدن‌شان می‌رفتم. من که زاییدم مادر پدر سرور آمدند بیمارستان دیدن‌م. پدر مریم که سکته کرد وب‌کم بردم مریم پدرش را ببیند. فیروزه که عروس شد مادر و پدرش یک توک پا آمدند پیش‌ما که عکس عروسی‌اش را ببینند. مهمان داشتیم، آن آدم‌های مبادی آداب و رودرواسی‌دار صبر نداشتند تا پست، عکس کاغذی عروس و داماد را برساند شهرک دانشگاه. خبر خوش این بود که داشتند کارهایشان را می‌کردند بروند پیش پیش بچه‌ها ساکن شوند. ۶۰-۷۰ سال زندگی را توی چند چمدان جا دادند و رفتند.

یک روزی هم بود که همین چند سال پیش به مراسم خاکسپاری مادر رفیقی در تبعید، رفتم. یک مشت خاک از توی گور زن عزیزی برداشتم که نمی‌شناختم‌ش، پیش از آن ندیده بودم‌ش، حتی نمی‌دانستم این‌کار درست است یا نه. انگار به فرمان خودم نبودم. عزا سخت و سنگین بود و رساندن آن یک مشت خاک شاید بیهوده و بازی با مصبیت، اما تنها کاری بود که از من برمی‌آمد.

بعدترها رفقایمان را از وسط بیابان پر دادند، ما هم پوست‌مان کلفت شده بود. اینترنت هم دم دست‌تر شده بود. کم‌تر رفتیم بدرقه. از یک‌ جایی به بعد دیگر نرفتیم. برای رسیدن به آن بیابان, یک‌بار دیگر نوشته‌ام همین‌جا, کسی از کنار برج میدان آزادی نمی‌گذشت. نه مهری و نه آبادی. ما راهی شدن خیلی‌هایشان را دیگر ندیدیم. از یک جایی به بعد هر که رفت توی دل‌مان گفتیم خوش به حال‌ش. حالا شما بیا با آن شوی مسخره‌ی خود‌جوش ! (واقعن خودجوش؟) ممانعت از فرار قلب‌ها، آن دم آخر را خراب‌تر هم کن. از روضه‌ی رسول نجفیان هم گل‌درشت‌تر است. زندگی که برای ما در سخت گرفتن کم نگذاشت طوری که از صبوری‌مان متنفر شدیم، شما هم چنان کردید که رفتن از این‌جا به دل‌تنگی که هیچ، به پشت سر گذاشتن خیلی چیزها می‌ارزد... وقتی من این‌ها را این‌جا می‌نویسم یعنی از امیدواری‌ام هم خجالت‌زده و بیزارم کرد‌ه‌ای مرز پرگهر.

پ.ن: پدر فیروزه و هومن هفته‌ی پیش کنار خانواده‌اش از دنیا رفت. یادش گرامی.

AnnA | 4:46 PM