Saturday, January 20, 2007
از فروردین 1321 تا دی ماه 1368 همش می شه 47 سال! ... خيلی کم بود و کوتاه برای بودن هايده دوست داشتنی .
انتخاب يه آهنگ از هايده برای سالمرگش کار سختی است ... انقدر ترانه هايش برای من نوستالژيک و دوست داشتنی هستند که مرز بين اينکه کدومشون می تونه بهترين انتخاب باشه رو گم می کنم ... اينو با کمک آقای همخونه انتخاب کردم . تا جايی که می دونم این ترانه رو هديه ( ليلا کسری ) نوشته , قصه خودش است و بيماری سرطانی که درگیرش بوده ! گوش کنيد
مثل باد سرد پائيز
غم لعنتی به من زد
حتی باغبون نفهمید
که چه آفتی به من زد
رگ و ريشه هام سياه شد
تو تنم جوونه خشکید
اما اين دل صبورم
به غم زمونه خنديد ...
هميشه به اينجايش که می رسه دلم تالاپ! می افته پائين
...
منو از تنم بگيرید
تو ترانه هام می مونم
مثل واقعيتی که حضور باورقارش رو به رخ می کشه . مثل وقتی که آدم ناخودآگاه به احترام چيزی از جا بلند می شه و بغضی که گاهی نمی تونه قايمش کنه !
یاد و خاطره شون گرامی !